برای قضات شریفی که رفتارشان مصداق عینی خلیفه الله را به تصویر می کشد

بدون شک حضور و فعالیت در برخی موقعیت ها را باید امری فراتر از اتفاق و یا انتخاب فردی دانست .مرور آنچه بیش از دو دهه شاهد آن بوده ام موید این ادعاست که برای برخی فعالیت در محیطی مانند عدلیه نه یک حرفه و شغلِ صرف بلکه موهبتی است که حق تعالی به بندگان خاص خویش ارزانی داشته و چه خوش اقبال است چنین مخلوقی که برای دقایقی به تکلیفی قیام می کند که معنا و مصداق عینی خلیفه الله است.

در این سال ها به تعداد پرونده هایی که داشته ام شاهد رفتارهای متنوعی از قضات عدلیه بوده ام و به دور از هر گونه قضاوتی آنچه سبب شده تا رفتار و کردار ایشان در خاطرم ماندگار شود نه ماهیت حکم و تصمیمی که خروجی پرونده نام می گیرد بلکه شیوه ی مواجهه و برخورد ایشان با مردم و نگاهی که به امر قضا داشته اند.

آثار مثبت و منفی آنچه به قلم ایشان هیبت حکم به خود می گیرد دیر یا زود از ذهن و زندگی اصحاب دعوی رخت بر بسته و به بادی فراموشی سپرده می شود( و البته بعضا موضوعاتی هستند که آثار آن هیچ گاه از زندگی شخص پاک نمی شود) اما بدون شک کوچکترین رفتارِ او که بر مسند قضا حکم می راند در گوشه ای از ذهن آدمی جا خوش می کند.

از لحن اولین کلامی که در پاسخ به سلام ارباب رجوع به زبان جاری می شود تا جزء به جزء حرکات ایشان در حین دادرسی توسط اصحاب دعوی و سایر کسانی که در محکمه حضور داشته اند رصد می شود.

نحوه ی برخورد با ارباب رجوع و نگاهی که شخص به مقام قضاوت به عنوان قاضی محکمه دارد مقدمه و شالوده ی اساسی و قابل تامل شکل گیری شخصیتی است که در ذهن ارباب رجوع از قاضی عدلیه ساخته می شود.

فرقی هم نمی کند که حوزه ی فعالیت شخص کدام مرجع قضایی است دادگاه حقوقی یا خانواده محکمه ی کیفری یا دادگاه صلح بازپرس ویژه ی قتل یا دادیار دادسرای تصادفات هیچ تفاوتی ندارد که حوزه ی حکمرانی وی در قانون چگونه تعریف شده است بلکه آنچه مهم است برداشت و تفسیری است که وی از امر قضا و جایگاه قضاوت دارد.

بدون شک توفیقی است قابل ستایش که در مقام قاضی دادگاه خانواده زوجین را دعوت به سازش کنی و یا آنجا که امکان سازش فراهم نیست به زوجه یادآور شوی قبل از هر تصمیمی یادت باشد که تو مادری! یا در مقام نصیحت به بانویی که در آغاز زندگی به متارکه رسیده بگویی مراقب باش به شوق طلاق بدون آینده نگری از حق و حقوق قانونی ات نگذری یا با کلامی غیرت و معرفت مردانه ی زوج را بهانه ای کنی برای کوتاه آمدن و گذشت کردن برای مراقبت از زندگی و سرپناهی که با کمک همسرش ساخته و در یک کلام کاری کنی که منطق ملاک و معیار ایشان برای تصمیم نهایی اشان شود.

روز بیست و یکم اردیبهشت ۱۴۰۴ رفتار و منش یکی از این قضات شریف در محکمه ی خانواده ی شیراز بهانه ای شد برای نگارش این چند سطر تا به قدر بضاعت خویش پاس بدارم شیوه ی برخوردشان با اصحاب پرونده و نگاهی که ایشان به امر قضاوت دارند.

وکیل دادگستری – شیراز