پیشینه جشن روز مردگان | ریشه ها، آیین ها و تاریخچه کامل

جشن روز مردگان مکزیک، که هر ساله در اول و دوم نوامبر برگزار می شود، ریشه هایی کهن در تمدن های پیشاکلمبی دارد و میراثی غنی از آمیزش باورهای باستانی با فرهنگ کاتولیک است که تجلیل از زندگی و مرگ را به شکلی رنگین و پرشور به نمایش می گذارد.

سفر به دل پیشینه جشن روز مردگان (Día de Muertos)، همچون گشودن صندوقچه ای پر از اسرار و رنگ هاست که هر گوشه اش روایتی از زندگی و مرگ را در خود جای داده است. این جشن، برخلاف تصور بسیاری، مراسمی برای سوگواری و غم نیست؛ بلکه فرصتی شاد و سرشار از شور زندگی برای پیوند دوباره با عزیزانی است که از این دنیا رخت بربسته اند. در جهانی که مرگ اغلب با سکوت و اندوه همراه است، مکزیکی ها با برپایی این آیین کهن، مرزهای میان دنیای زندگان و مردگان را کم رنگ می کنند و با آغوشی باز، ارواح رفتگان را به خانه های خود فرا می خوانند. برای درک عمق فرهنگی و فلسفی این پدیده بی نظیر، باید به گذشته های دور سفر کرد و ریشه های آن را در باورهای باستانی جستجو نمود؛ جایی که مرگ نه پایان راه، بلکه بخشی جدایی ناپذیر از چرخه ی ابدی هستی تلقی می شد.

ریشه های کهن: مرگ در جهان بینی تمدن های پیشاکلمبی

برای پی بردن به ریشه جشن Dia de Muertos، باید هزاران سال به عقب بازگشت، به زمانی که تمدن های بزرگ آمریکای مرکزی، فهمی عمیق و متفاوت از مرگ داشتند. این جهان بینی، با مفهوم مرگ به عنوان جزئی طبیعی از زندگی و ادامه ی چرخه هستی، کاملاً با دیدگاه های غربی متفاوت بود. کاوش های باستان شناسی شواهدی از جشن ها و آداب و رسوم مرتبط با مردگان را حتی پیش از ظهور تمدن های آزتک و مایا، با قدمتی بیش از ۳۰۰۰ سال، نشان می دهد. این بدان معناست که احترام به مردگان و تلاش برای حفظ ارتباط با آن ها، همواره بخشی اساسی از هویت فرهنگی این منطقه بوده است.

آغازین ترین نشانه ها و نظریه ها

پیش از آنکه نام های آزتک و مایا در تاریخ بدرخشند، فرهنگ های دیگری در این سرزمین پهناور، شیوه هایی برای گرامیداشت مردگان خود داشتند. این نشانه های کهن، که در گورستان ها و محوطه های باستانی یافت شده اند، شامل بقایای اجسادی است که با اشیاء شخصی و هدایا دفن شده اند. این یافته ها حاکی از آن است که از همان آغاز، باور به تداوم نوعی زندگی پس از مرگ و نیاز به فراهم آوردن آسایش برای سفر روح، وجود داشته است. این اولین جشن روز مردگان، اگرچه به شکل امروزی نبود، اما بذرهای اولیه این سنت عمیق را در خاک فرهنگ های باستانی مکزیک کاشت.

تمدن آزتک و مایای باستان

در میان تمدن های پیشاکلمبی، آزتک ها و مایاها جایگاهی ویژه در شکل گیری پیشینه جشن روز مردگان دارند. باورهای آزتک درباره مرگ، جهانی بینی ای را ترسیم می کرد که در آن، مرگ نه تنها به معنی نابودی، بلکه به مثابه تحولی بزرگ و گامی به سوی قلمرویی دیگر بود. جهان برای آزتک ها، چرخه دائمی زندگی، مرگ و تولد دوباره بود و انسان ها نیز بخشی از این چرخه عظیم کیهانی محسوب می شدند.

Mictecacihuatl: ایزدبانوی دنیای مردگان

نقش ایزدبانوان در تمدن های باستانی آمریکای مرکزی بسیار پررنگ بود. در میان خدایان آزتک، ایزدبانو Mictecacihuatl، که به معنای «بانوی مرگ» یا «بانوی مردگان» است، حضوری قدرتمند و باشکوه داشت. او بر قلمرو «میکتلان» (Mictlan) حکم روایی می کرد؛ سرزمینی نه چندان تاریک و ترسناک، بلکه مقصدی آرام برای ارواحی که سفری طولانی را از سر گذرانده بودند. میکتکاسیواتل، در کنار همسرش میکتلان تکوهتلی (Mictlantecuhtli)، از جمله خدایان مهمی بودند که پرستش و تجلیل از آن ها، در حفظ تعادل جهان بینی آزتکی نقشی حیاتی داشت. جشن هایی که برای این ایزدبانو برگزار می شد، نه تنها ادای احترام به او بود، بلکه تلاشی برای تضمین گذر آرام ارواح و حفظ پیوند میان زندگان و مردگان به شمار می رفت.

جشن های ماهانه برای مردگان

تقویم آزتک، پر از جشن ها و آیین های مختلف بود که هر یک معنای خاص خود را داشتند. یکی از برجسته ترین این جشن ها، که می توان آن را سلفِ مستقیم تاریخچه روز مردگان مکزیک امروزی دانست، در ماه نهم تقویم آزتک، که تقریباً معادل ماه اوت در تقویم میلادی است، برگزار می شد. این جشن حدود یک ماه به طول می انجامید و به افتخار میکتکاسیواتل برگزار می شد. در این مدت، آداب و رسوم اولیه شامل قربانی کردن (که در آن زمان بخشی از باورهای مذهبی بود)، اهدای هدایا به خدایان و مردگان، و برپایی رقص ها و سرودهای آیینی بود. مردم با این اعمال، سعی در خشنودی خدایان و اطمینان از حمایت آن ها از ارواح داشتند.

دفن مردگان و تداوم ارتباط

برخلاف بسیاری از فرهنگ ها که مردگان را در مکانی دور از محل زندگی دفن می کردند، در تمدن های پیشاکلمبی، دفن مردگان اغلب در نزدیکی خانه ها یا حتی زیر آن ها صورت می گرفت. این سنت، نمادی عمیق از باور به تداوم ارتباط با اجداد بود. مردم بر این باور بودند که حتی پس از مرگ، روح عزیزانشان همچنان بخشی از جامعه و خانواده باقی می ماند و می تواند از آن ها محافظت کند. این ارتباط نزدیک، احساس جدایی مطلق را از بین می برد و پیوندی دائمی میان نسل ها ایجاد می کرد.

باورهای باستانی مکزیک، مرگ را نه پایان، بلکه دروازه ای به سوی قلمروی دیگر می دانستند که در آن، ارواح عزیزان برای همیشه بخشی از تار و پود هستی باقی می مانند.

تلاقی دو جهان: استعمار و تولد دِی آ دِ موئرتوس مدرن

قرن شانزدهم میلادی، سرآغاز یکی از بزرگ ترین تحولات فرهنگی در آمریکای مرکزی بود. با ورود فاتحان اسپانیایی و مسیحیت، جهان بینی بومیان با فرهنگی کاملاً متفاوت روبرو شد. اسپانیایی ها که با هدف گسترش امپراتوری و ترویج مذهب کاتولیک به این سرزمین ها آمده بودند، تلاش کردند تا باورها و آیین های بومی را سرکوب کرده و آن ها را با آموزه های مسیحی جایگزین کنند. اما آنچه اتفاق افتاد، سرکوب کامل نبود؛ بلکه تلفیقی حیرت انگیز و پایدار شکل گرفت.

پدیده ی سینکرتیسم (تلفیق فرهنگی-دینی)

یکی از درخشان ترین مثال های تلفیق فرهنگ کاتولیک و بومی در روز مردگان، پدیده ی سینکرتیسم است. سنت های باستانی مکزیک، به جای محو شدن کامل، راهی برای بقا و انطباق با دین جدید یافتند. جشن های مسیحی روز همه قدیسین (All Saints’ Day در ۱ نوامبر) و روز همه ارواح (All Souls’ Day در ۲ نوامبر) که توسط کلیسای کاتولیک برگزار می شدند، بستر مناسبی را برای ادغام آداب و رسوم بومی فراهم آوردند. این همزمانی تاریخی، زمینه را برای تغییر تاریخ جشن از اوت به نوامبر فراهم کرد و به مرور زمان، عناصر بومی جشن های مردگان، شکل و شمایلی جدید به خود گرفتند. برای مثال، قربانگاه های باستانی به آفرِنداس (Ofrendas) یا محراب های پیشکشی تبدیل شدند که همچنان نقش محوری در گرامیداشت مردگان دارند.

تکامل تدریجی

در طول قرون ۱۸ و ۱۹ میلادی، تطور جشن روز مردگان ادامه یافت و آداب و رسوم جدیدی به آن اضافه شد، اما هسته اصلی باورهای بومی، یعنی احترام و تجلیل از مردگان، دست نخورده باقی ماند. این جشن به تدریج به شکلی که امروز می شناسیم درآمد؛ ترکیبی از عناصر رنگارنگ بومی و نمادهای مسیحی که یک هویت فرهنگی منحصر به فرد را ایجاد کرده است. مردم مکزیک با زیرکی و خلاقیت، توانستند فرهنگ خود را در برابر موج استعمار حفظ کرده و حتی آن را با رنگ و بوی جدیدی آراسته کنند.

نمادهای زنده تاریخ: ریشه یابی عناصر کلیدی جشن

هر عنصری که در Dia de Muertos دیده می شود، داستانی از گذشته و پیامی از فرهنگ مکزیک را در خود نهفته دارد. این نمادها، نه تنها تزئینات صرف نیستند، بلکه ریشه های عمیقی در باورها و جهان بینی های باستانی دارند که به شکل گیری نمادهای باستانی روز مردگان کمک کرده اند.

La Calavera Catrina (کاترینا): از طنز سیاسی تا نماد ملی

شاید یکی از شناخته شده ترین تصاویر جشن روز مردگان، «لا کالاوِرا کاترینا» (La Calavera Catrina) باشد. این اسکلت زنانه شیک پوش با کلاهی بزرگ و پردار، امروزه نمادی ملی از مکزیک است، اما تاریخچه کاترینا Dia de Muertos در ابتدا ریشه ای در طنز سیاسی داشت. «خوزه گوادالوپه پوسادا» (José Guadalupe Posada)، کارتونیست مشهور مکزیکی، در اوایل قرن بیستم این کاریکاتور را خلق کرد تا طبقات اجتماعی و تظاهر به سبک زندگی اروپایی را در مکزیک به سخره بگیرد. کاترینا، در اصل، یادآور این حقیقت تلخ و شیرین بود که در برابر مرگ، همه انسان ها برابرند؛ چه فقیر و چه ثروتمند. او با لبخند اسکلتی اش، به ما می گوید که نباید فراموش کرد که همه ما سرنوشت یکسانی داریم و از این رو، باید از زندگی نهایت لذت را برد.

Ofrendas (قربانگاه ها/محراب ها)

«آفرِنداس» (Ofrendas) یا محراب های پیشکش، قلب تپنده جشن روز مردگان هستند. این محراب های رنگارنگ و با دقت آراسته شده در خانه ها، قبرستان ها و فضاهای عمومی، تداومی از سنت های باستانی اهدای هدایا به مردگان به شمار می آیند. هر شیء که روی آفرندا قرار می گیرد، معنایی عمیق دارد: از عکس عزیزان سفر کرده گرفته تا غذاها و نوشیدنی های مورد علاقه آن ها، همه برای هدایت و پذیرایی از ارواح بازگشته چیده می شوند. این محراب ها نه تنها جایی برای یادآوری، بلکه فضایی برای جشن گرفتن زندگی هایی هستند که زمانی وجود داشته اند.

گل جعفری (Cempasúchil/Marigold)

عطر شیرین و رنگ درخشان گل جعفری مکزیکی یا «سمپاسوچیل» (Cempasúchil)، یکی از اصلی ترین نمادهای باستانی روز مردگان است. ریشه های باستانی استفاده از این گل به عنوان راهنمای ارواح، به دوران پیشاکلمبی بازمی گردد. باور بر این است که نور نارنجی و عطر تند این گل ها، مسیری روشن را برای ارواح فراهم می کند تا از دنیای مردگان به خانه های زندگان بازگردند. هزاران گل جعفری، که مسیرها و محراب ها را زینت می دهند، تصویری از زیبایی و امید را در دل این جشن می آفرینند و به خواننده حس می کنند که در حال قدم گذاشتن در مسیری مقدس است.

جمجمه های شکری (Calaveras de Azúcar) و Pan de Muerto (نان مردگان)

«کالاوریتا دِ آزوکار» (Calaveras de Azúcar) یا جمجمه های شکری، نمادی شادمانه و حتی کمی شوخ طبعانه از مرگ هستند. این جمجمه های کوچک و رنگی که اغلب نام متوفی روی پیشانی شان نوشته می شود، از دیرباز بخشی از آداب و رسوم جشن بوده اند. در کنار آن ها، «نان مردگان» یا «پان دِ موئرتو» (Pan de Muerto)، نان شیرین و خوش بویی که اغلب به شکل استخوان تزئین می شود، نقش مهمی در آیین های غذایی ایفا می کند. این خوراکی ها نه تنها برای ارواح، بلکه برای زندگان نیز تهیه می شوند و یادآور این حقیقت هستند که مرگ نیز می تواند با شیرینی و شادی همراه باشد.

شمع ها

نور شمع ها، همچون ستاره های راهنما، نمادهای باستانی روز مردگان هستند که در طول جشن، مسیر بازگشت ارواح را روشن می کنند. هر شمع، یادبودی از روحی است که به خانه بازگشته و نور آن، آرامش و حضور را به ارمغان می آورد. روشنایی شمع ها، مرز میان تاریکی و نور، و زندگی و مرگ را به شکلی شاعرانه به تصویر می کشد.

فلسفه پنهان در پیشینه: چرا این جشن برای مکزیکی ها حائز اهمیت است؟

فراتر از تمام نمادها و آداب و رسوم، فلسفه جشن روز مردگان است که این آیین را تا این حد منحصربه فرد و ماندگار کرده است. این جشن نه تنها یک رویداد سالانه، بلکه بازتابی عمیق از جهان بینی ای است که مرگ را به شکلی متفاوت از بسیاری از فرهنگ ها درک می کند.

مرگ به مثابه جزئی از زندگی

در قلب فرهنگ مکزیک، مرگ به مثابه جزئی از زندگی پذیرفته شده است. این دیدگاه از ریشه های باستانی سرچشمه می گیرد که مرگ را پایان مطلق نمی دانستند، بلکه آن را مرحله ای طبیعی و جدایی ناپذیر از چرخه هستی تلقی می کردند. برای مکزیکی ها، مرگ به معنای فراموشی نیست؛ بلکه فرصتی برای جشن گرفتن زندگی های زیسته شده و ادامه ی پیوند با کسانی است که از ما رفته اند. این نگاه، ترس از مرگ را کاهش می دهد و آن را به یک همراه ابدی و بخشی طبیعی از واقعیت تبدیل می کند.

حفظ پیوند با گذشتگان

یکی از قوی ترین محرک های جشن روز مردگان، باور به بازگشت ارواح برای یک روز است. این باور، فرصتی ارزشمند و بی همتا برای زندگان فراهم می کند تا برای لحظاتی هم که شده، پیوند خود را با عزیزان از دست رفته، بازیابند. خانواده ها با تهیه غذاهای مورد علاقه، چیدن محراب های پربار و روشن کردن شمع ها، فضایی گرم و دلنشین برای استقبال از ارواح فراهم می کنند. این سنت، به آن ها اجازه می دهد تا احساس کنند که جدایی دائمی نیست و ارتباطات عشقی از مرزهای زندگی و مرگ فراتر می رود.

تجلیل از خاطرات و میراث

معنی واقعی روز مردگان در تجلیل از خاطرات و میراث کسانی است که دیگر در میان ما نیستند. هدف اصلی جشن، شادمانی و یادبود از زندگی هایی است که زیسته شده اند، نه صرفاً سوگواری. مردم داستان های عزیزانشان را بازگو می کنند، به کارهای خوبشان فکر می کنند و با آهنگ و رقص، لحظات شاد با آن ها را به یاد می آورند. این رویکرد به مرگ، آن را به یک جشن یادبود تبدیل می کند که در آن، لبخندها و اشک ها در هم می آمیزند و حس زندگی بیش از هر زمان دیگری در فضا جاری می شود.

اهمیت خانواده و اجتماع

اهمیت خانواده و اجتماع در جشن روز مردگان، غیرقابل انکار است. این جشن، فرصتی است برای گرد هم آمدن خانواده ها، تقویت پیوندهای نسلی و انتقال سنت ها از بزرگ ترها به کوچک ترها. هر نسل، داستان ها، آداب و رسوم و باورهای خود را به نسل بعدی منتقل می کند و این گونه، فرهنگ و هویت جامعه حفظ می شود. اجتماع نیز در این روزها نقش پررنگی دارد؛ خیابان ها با تزئینات رنگارنگ پر می شوند، رژه های شاد برگزار می شوند و همسایگان با یکدیگر غذا و خاطرات به اشتراک می گذارند و به این ترتیب، حس تعلق و همبستگی در جامعه تقویت می شود.

در این جشن، مرگ نه یک پایان تاریک، بلکه یک گام در رقص ابدی زندگی است؛ فرصتی برای دوباره وصل شدن، جشن گرفتن و به یاد آوردن.

تفاوت تاریخی با هالووین: درک تمایز ریشه ها

اغلب مشاهده می شود که جشن روز مردگان با هالووین مقایسه می شود، اما در واقع، این دو جشن ریشه های فرهنگی متمایز و فلسفه های کاملاً متفاوتی دارند که درک این تمایز، کلید فهم عمیق هر یک است. این مقایسه به خواننده کمک می کند تا تصویر روشن تری از ماهیت جشن مکزیکی داشته باشد.

ریشه های فرهنگی متمایز

هالووین ریشه های عمیق در جشن باستانی سلتیک سامهاین (Samhain) دارد که پایان تابستان و آغاز زمستان را نشان می داد. این جشن به باور سلت ها، زمانی بود که مرز میان دنیای زندگان و مردگان کمرنگ می شد و ارواح می توانستند به زمین بازگردند. در مقابل، پیشینه جشن روز مردگان در مکزیک، همان طور که پیشتر گفته شد، به تمدن های بومی آمریکای مرکزی، نظیر آزتک و مایا بازمی گردد که قرن ها پیش از ورود اروپایی ها، مراسم گرامیداشت مردگان را برگزار می کردند.

نگرش متفاوت به ارواح

یکی از بارزترین تفاوت ها، نگرش متفاوت به ارواح است. در هالووین، ارواح اغلب به عنوان موجوداتی شرور یا ترسناک تصور می شوند که برای دفع آن ها، مردم لباس های مبدل می پوشند و خانه های خود را با نمادهای ترسناک تزئین می کنند. هدف اصلی، ترساندن ارواح و محافظت از خود در برابر شر آن هاست. اما در جشن روز مردگان، ارواح، ارواح عزیز و مورد انتظار خانواده هستند که برای یک دیدار کوتاه و دلنشین به خانه بازمی گردند. هیچ ترسی از آن ها وجود ندارد، بلکه با عشق و شادی از آن ها استقبال می شود.

هدف اصلی جشن

هدف اصلی جشن هالووین، دفع شر و محافظت در برابر نیروهای تاریک است. کودکان با لباس های عجیب و غریب به در خانه ها می روند تا شیرینی جمع کنند و از این طریق، ارواح را آرام سازند. در حالی که هدف روز مردگان، گرامیداشت، یادبود و دیدار مجدد با عزیزان از دست رفته است. این جشن، فرصتی برای نشان دادن عشق و احترام به کسانی است که حضور فیزیکی شان را از دست داده ایم، اما روحشان در خاطرات و قلب های ما زنده است. در این جشن، ارواح مورد احترام قرار می گیرند و با شادی و افتخار به آن ها خوشامد گفته می شود.

ویژگی	روز مردگان (Día de Muertos)	هالووین (Halloween)
ریشه ها	تمدن های باستانی آمریکای مرکزی (آزتک، مایا)	فرهنگ سلتیک باستان (جشن سامهاین)
نگرش به ارواح	ارواح عزیزان و مورد انتظار (با عشق و شادی استقبال می شوند)	ارواح شرور یا ترسناک (با ترس و برای دفع)
هدف اصلی	گرامیداشت، یادبود و دیدار مجدد با عزیزان	دفع شر، محافظت در برابر نیروهای تاریک
فضای جشن	شاد، رنگارنگ، مملو از شور زندگی و خاطرات	ترسناک، مرموز، گاهی هیجان انگیز

روز مردگان در هزاره جدید: میراثی برای جهان

در قرن بیست ویکم، جشن روز مردگان دیگر تنها یک پدیده ی محلی نیست؛ بلکه به یک میراث فرهنگی جهانی تبدیل شده است که توجه بسیاری را در سراسر دنیا به خود جلب کرده است. این میراث فرهنگی، با رنگ ها و فلسفه ی عمیقش، از مرزهای مکزیک فراتر رفته و الهام بخش بسیاری از فرهنگ ها و هنرمندان شده است.

به رسمیت شناخته شدن توسط یونسکو

اهمیت بی بدیل این جشن، تا آنجا پیش رفت که در سال ۲۰۰۸، به رسمیت شناخته شدن توسط یونسکو را به عنوان «میراث فرهنگی ناملموس بشریت» در پی داشت. این اقدام، نه تنها ارزش جهانی این سنت را تأیید کرد، بلکه به حفظ و حراست از آن برای نسل های آینده کمک شایانی نمود. این شناسایی، این احساس را در خواننده القا می کند که با یک پدیده واقعاً مهم و بین المللی سر و کار دارد.

تأثیر بر فرهنگ جهانی

تأثیر بر فرهنگ جهانی، یکی از جذاب ترین جنبه های این جشن در سال های اخیر است. انیمیشن محبوب و پرطرفدار «کوکو» (Coco) که توسط پیکسار ساخته شد، میلیون ها نفر را در سراسر جهان با این جشن و فلسفه ی پشت آن آشنا کرد. این انیمیشن با به تصویر کشیدن دنیای مردگان و مفهوم «تا زمانی که کسی تو را به یاد دارد، هرگز نمی میری»، تأثیری عمیق بر فرهنگ عامه گذاشت. همچنین، صحنه ی باشکوه رژه ی آغازین در فیلم «جیمز باند: اسپکتر» (James Bond: Spectre)، با اسکلت های غول پیکر و لباس های رنگارنگ، به معرفی جهانی تر این سنت کمک شایانی کرد. این نمایش ها، اهمیت فرهنگی روز مردگان را به ابعاد بین المللی رسانده اند و آن را به یک پدیده شناخته شده تبدیل کرده اند.

جشن و گردشگری

امروزه، جشن روز مردگان به یک جاذبه گردشگری فرهنگی مهم تبدیل شده است. هزاران گردشگر از سراسر جهان در اوایل ماه نوامبر به مکزیک سفر می کنند تا از نزدیک شاهد این رویداد بی نظیر باشند. شهرهایی مانند اوآخاکا، پاتزکوارو، و مکزیکوسیتی، میزبان جشن های عظیمی هستند که بازدیدکنندگان را در تجربه ای فراموش نشدنی از رنگ، موسیقی، غذا و فلسفه غرق می کنند. این حضور جهانی، نه تنها به اقتصاد محلی کمک می کند، بلکه به حفظ و ترویج این سنت های کهن نیز یاری می رساند.

نتیجه گیری: پیشینه ای به وسعت یک تمدن

سفر ما در پیشینه جشن روز مردگان، از ریشه های عمیق در تمدن های باستانی و جهان بینی های پیشاکلمبی آغاز شد، از تلاقی ناگزیر با فرهنگ کاتولیک در دوران استعمار گذشت و به شکل گیری نمادهای زنده ی امروزی رسید. این جشن، چیزی فراتر از یک رویداد سالانه است؛ این یک فلسفه زندگی و مرگی است که در طول هزاران سال، همچنان پویا و زنده مانده و با هر نسل، روایتی جدید از پیوند ناگسستنی میان زندگان و رفتگان را به تصویر می کشد.

در نهایت، این جشن به ما یادآوری می کند که مرگ نه پایان مطلق، بلکه بخشی از یک چرخه عظیم است و ارتباط ما با عزیزانمان حتی پس از رفتن آن ها، از بین نمی رود. روز مردگان، دعوت نامه ای است به تعمق بیشتر در این سنت غنی که مرزهای میان زندگی و مرگ را به شکلی متفاوت ترسیم می کند؛ مرزهایی که نه با ترس، بلکه با عشق، خاطره و جشن پر شده اند و به ما می آموزند که چگونه با لبخندی بر لب، یاد و خاطره ی کسانی را که دوستشان داریم، گرامی بداریم و از هر لحظه ی زندگی خود لذت ببریم. این آیین، شاهدی بر مقاومت فرهنگی و قدرت باورهای انسانی است که حتی در برابر بزرگترین تحولات تاریخی، راهی برای بقا و شکوفایی می یابند.