خلاصه کتاب چگونه کتاب نخوانیم | نکات کلیدی دن ویلبر

کتاب «چگونه کتاب نخوانیم» اثری طنزآمیز از دن ویلبر است که با عنوانی متناقض، به جای آموزش کتاب خوانی، تکنیک های خلاقانه برای وانمود کردن به مطالعه را ارائه می دهد. این اثر، نقدی هوشمندانه بر فرهنگ کتاب خوانی و فضیلت آن در جامعه امروز است.

این کتاب تجربه ای متفاوت از برخورد با دنیای کتاب ها را ارائه می کند؛ دنیایی که در آن، گاهی اوقات، وانمود کردن به دانستن، کارآمدتر از دانستن واقعی به نظر می رسد. دن ویلبر، کمدین و نویسنده مشهور، با سبکی خاص و کنایه آمیز، خواننده را به سفری طنزآلود می برد. او نه تنها راهکارهای عملی و خنده داری برای نخواندن کتاب ها پیشنهاد می کند، بلکه به شکلی ظریف، خواننده را به تفکر درباره ارزش واقعی مطالعه، انتظارات اجتماعی و ماهیت ظاهرسازی در عصر حاضر وامی دارد. این اثر توسط حمیده پشتوان ترجمه شده و نشر هنوز آن را به فارسی زبانان معرفی کرده است.

دن ویلبر کیست؟ خالق طنزی ساختارشکن

دن ویلبر، نامی آشنا در دنیای کمدی و طنزپردازی معاصر، بیش از آنکه یک نویسنده صرف باشد، کمدین، تهیه کننده و مجری مشهوری است که استعداد بی نظیری در مشاهده و نقد هوشمندانه جنبه های مختلف زندگی مدرن دارد. او با لحنی کنایه آمیز و گزنده، مرزهای طنز را جابجا کرده و مخاطب را به خنده ای عمیق و تفکری پنهان وامی دارد. ویلبر با آثارش نشان داده که می تواند از ساده ترین و پیش پاافتاده ترین موقعیت ها، طنزی نیش دار بیرون بکشد که گاهی اوقات تلخ و تأمل برانگیز است، اما همواره سرگرم کننده باقی می ماند.

در «چگونه کتاب نخوانیم»، سبک نوشتاری ویلبر به اوج خود می رسد. او با لحنی خودمانی و صمیمی، گویی با یک دوست قدیمی صحبت می کند، به قلب موضوع می زند. او از زیاده گویی پرهیز می کند و با جملاتی کوتاه، اما پرمعنا، مخاطب را غرق در دنیای پارادوکسیکال خود می سازد. این رویکرد، نه تنها خواندن کتاب را دلپذیر می کند، بلکه باعث می شود خواننده احساس کند در حال شرکت در یک مکالمه دوستانه و پر از شوخی های زیرکانه است. ویلبر در این کتاب، مهارت خود در استفاده از هجو و کنایه را به نمایش می گذارد؛ او به ظاهر، راهنمایی برای نخواندن ارائه می دهد، اما در باطن، نقدی عمیق بر فرهنگ مصرف گرایی و ظاهرگرایی در جامعه امروز، به ویژه در زمینه کتاب و کتاب خوانی، وارد می کند. این توانایی او در رقصاندن کلمات و ایده ها بر لبه باریک جدیت و شوخی، «چگونه کتاب نخوانیم» را به اثری ماندگار و بحث برانگیز تبدیل کرده است.

چگونه کتاب نخوانیم؛ فلسفه ای در تضاد با عنوان؟

عنوان کتاب «چگونه کتاب نخوانیم» به خودی خود یک پارادوکس بزرگ است؛ دعوتی آشکار به کاری که به طور سنتی فضیلت محسوب نمی شود. این عنوان کنجکاوی هر خواننده ای را برمی انگیزد و او را به این پرسش سوق می دهد که آیا واقعاً کتابی برای نخواندن وجود دارد؟ اما ویلبر با این عنوان، قصد ندارد خواننده را از کتاب و کتاب خوانی دلسرد کند. برعکس، او به شیوه ای کنایه آمیز، به نقد پدیده ای می پردازد که آن را فضیلت خواندن یا خوانش اجباری می نامد؛ فشارهای اجتماعی و فرهنگی که افراد را وادار می کند وانمود کنند کتاب هایی را خوانده اند، حتی اگر وقت یا علاقه کافی برای مطالعه واقعی نداشته باشند.

ویلبر با طنز هوشمندانه خود، به پوچی این وضعیت اشاره می کند. او نشان می دهد که در دنیای امروز، گاهی اوقات ظاهر امر، مهم تر از واقعیت است. افراد برای حفظ جایگاه اجتماعی، نمایش دانش و یا صرفاً برای پیوستن به بحث های رایج، تظاهر به مطالعه می کنند. این کتاب نه تنها راهکارهایی برای این وانمودسازی ارائه می دهد، بلکه به خواننده تلنگر می زند تا به ماهیت واقعی انگیزه هایش برای مطالعه یا تظاهر به آن بیندیشد. فلسفه پنهان در پس این اثر طنز، دعوت به اصالت و رهایی از قیدوبندهای ظاهری است. ویلبر به شیوه ای ظریف، خواننده را به این نتیجه می رساند که شاید بهتر باشد، اگر قصد خواندن واقعی یک کتاب را ندارد، حداقل از تکنیک های طنزآمیز او برای حفظ ظاهر استفاده کند، اما در نهایت، این خود خواننده است که باید تصمیم بگیرد چگونه با دنیای کتاب ها ارتباط برقرار کند؛ از روی اصالت یا اجبار.

«دیگر هیچ کس وقت کتاب خواندن ندارد. من حتی برای ویرایش این کتاب هم وقت نگذاشتم، اما به شما یک قول می دهم؛ اگر بتوانید بخش هایی از این کتاب را بخوانید، دیگر تا آخر عمرتان لازم نیست کتاب بخوانید!»

درس هایی از نخواندن: مروری بر بخش های کلیدی کتاب

«چگونه کتاب نخوانیم» تنها یک اثر طنز ساده نیست؛ بلکه راهنمایی زیرکانه برای ناوبری در میان انتظارات اجتماعی و فرهنگی مرتبط با کتاب و کتاب خوانی است. ویلبر در هر بخش، با طنزی خاص خود، خواننده را با موقعیت های آشنایی مواجه می کند که در آن ها، دانستن چگونه وانمود کردن، به یک مهارت حیاتی تبدیل می شود. این کتاب به خواننده این فرصت را می دهد تا از زاویه ای متفاوت به عادات مطالعه و نحوه تعامل خود با دنیای ادبیات نگاه کند.

چگونه وانمود کنیم کتابی را خوانده ایم؟

شاید جذاب ترین و پرکاربردترین بخش کتاب (به معنای طنزآمیز کلمه)، همین فصل باشد. ویلبر در این قسمت، مجموعه ای از تکنیک های کمدی و در عین حال به طرز عریبی کاربردی را برای کسانی که در بحث های ادبی گیر افتاده اند، اما کتاب مورد نظر را نخوانده اند، ارائه می دهد. این راهکارها، نه تنها خنده دارند، بلکه هوشمندانه به نقاط ضعف تعاملات اجتماعی در زمینه کتاب خوانی اشاره می کنند. تصور کنید در جمعی هستید که همه درباره یک رمان پرطرفدار صحبت می کنند و شما حتی یک صفحه از آن را هم ورق نزده اید؛ ویلبر راه فرار را نشان می دهد:

• پیش کشیدن نام سایر کتاب ها (به خصوص ناشناخته ها): ویلبر پیشنهاد می کند که با شجاعت تمام، نام کتاب هایی را به میان آورید که تقریباً هیچ کس آن ها را نخوانده است. این ترفند، علاوه بر اینکه دانش ادبی شما را به رخ می کشد، بحث را به سمت دیگری هدایت می کند و از شما درباره کتاب نخوانده، سوالی پرسیده نمی شود. او با مثالی بامزه می گوید: درباره کتاب هایی حرف بزنید که هیچ بنی بشری به عمرش نخوانده. این ترفند به خواننده حس تسلط بر گفت وگو را می دهد و او را از مخمصه ای که در آن گیر کرده، نجات می دهد.
• انحراف بحث به مسائل سیاسی، اجتماعی یا عمومی روز: این تکنیک، راهکاری کلاسیک برای تغییر موضوع است. اگر کتاب مورد بحث، تا حدی با مسائل روز جامعه مرتبط است، ویلبر توصیه می کند که به سرعت، صحبت را به سمت اتفاقات جاری یا موضوعات بحث برانگیز عمومی بکشانید. او با طنز می گوید که حتی آن هایی که بادبادک باز را خوانده اند هم پیش شما کم می آورند. با این روش، نه تنها بحث را از کتاب دور می کنید، بلکه خود را به عنوان فردی آگاه و با دغدغه های اجتماعی نشان می دهید.
• فخر فروشی با حرف از مسافرت های خیالی یا واقعی: یکی دیگر از روش های پیشنهادی ویلبر، پرداختن به تجربیات شخصی (حتی اگر ساختگی باشند) از سفر و گشت و گذار است. این کار باعث می شود دیگران از اینکه جوانی شان را صرف کتاب خواندن کرده اند، خجالت زده شوند. با گفتن جملاتی نظیر بار آخری که رفتم فرانسه… یا آره، ژاپنی ها خیلی یخ دربهشت دوست دارن! می توانید بدون آنکه سوالی درباره کتاب به شما تحمیل شود، خود را فردی جهان دیده و با تجربه نشان دهید.

این تکنیک ها، بیش از آنکه راهکارهای واقعی باشند، نمادی از طنز تند و تیز ویلبر به جامعه ای هستند که در آن، وانمود کردن گاهی از حقیقت مهم تر است. او خواننده را به یک بازی زیرکانه دعوت می کند که در آن مرز بین واقعیت و خیال، در هم می شکند.

ارجاعات پنهان و طنزآمیز به ادبیات کلاسیک و معاصر

یکی از ظریف ترین جنبه های «چگونه کتاب نخوانیم»، نحوه ارجاعات دن ویلبر به ادبیات کلاسیک و معاصر است. او با اینکه به ظاهر کتابی درباره نخواندن نوشته، اما با زیرکی تمام، خواننده را با نام ها و ایده هایی از شاهکارهای ادبی آشنا می کند. این ارجاعات، اغلب در قالب کنایه یا هجو ارائه می شوند و به خواننده فرصت می دهند تا به دنبال معنای پنهان آن ها بگردد.

ویلبر به طور مداوم به آثاری اشاره می کند که انتظار می رود خوانندگان آن ها را بشناسند، اما با چرخشی طنزآمیز، آن ها را در زمینه نخواندن به کار می برد. برای مثال، در جایی به زاغ مقلد اشاره می کند و بلافاصله به کشتن مرغ مقلد می پردازد تا نشان دهد چگونه می توان در یک بحث، از ابهام استفاده کرد. این شیوه، نه تنها بر دانش ادبی نویسنده دلالت دارد، بلکه اوج هوشمندی ویلبر در به کارگیری ابزارهای ادبی برای بیان طنزی عمیق را نشان می دهد. خواننده با برخورد با این ارجاعات، ممکن است ترغیب شود که به سراغ آن آثار اصلی برود و آن ها را مطالعه کند؛ این خود یک پارادوکس بزرگ دیگر در دل کتابی است که قرار است شما را به نخواندن تشویق کند. این بخش از کتاب، مانند یک نقشه گنج پنهان عمل می کند که هر ارجاع، دریچه ای به سوی دنیای وسیع تر ادبیات می گشاید و به شکلی غیرمستقیم، لذت کشف و مطالعه را به خواننده منتقل می کند.

سبک و لحن کتاب: طنزی دوستانه با چاشنی کنایه

لحن «چگونه کتاب نخوانیم» بی شک یکی از عوامل اصلی جذابیت و موفقیت آن است. دن ویلبر با لحنی صمیمی و خودمانی، گویی که مخاطب را دوست و همدمی قدیمی می بیند، از ابتدا تا انتها با او همراه می شود. این صمیمیت، به خواننده احساس راحتی و نزدیکی می دهد و او را در دنیای طنزآلود و پارادوکسیکال کتاب غرق می کند. نویسنده به طور مداوم با خواننده صحبت می کند، سوال می پرسد و حتی به او اطمینان خاطر می دهد که نیازی نیست خود را برای نخواندن کتاب ها سرزنش کند.

انواع طنز به کار رفته در این کتاب نیز بسیار متنوع و هوشمندانه است. از هجو (Satire) گرفته تا کنایه (Irony) و طنز موقعیت (Situational Comedy)، همه در کنار هم قرار می گیرند تا اثری چندوجهی خلق کنند. هجو ویلبر به سمت فرهنگ خودنمایی با کتاب خوانی و پوچی انتظارات اجتماعی نشانه می رود. کنایه های او ظریف و نیش دار هستند، جایی که به ظاهر چیزی را تأیید می کند، اما در باطن آن را به سخره می گیرد. طنز موقعیت نیز در مثال هایی که برای وانمود کردن به خواندن ارائه می دهد، به خوبی نمایان است و خواننده را به خنده وامی دارد. این ترکیب از طنزها، باعث می شود که کتاب همزمان سرگرم کننده، فکری و گاهی اوقات آزاردهنده باشد. این لحن و سبک، با وجود جذابیت فراوان، می تواند برای برخی خوانندگان که انتظار یک راهنمای جدی مطالعه را دارند، سوءتفاهم ایجاد کند و ممکن است پیام اصلی کتاب را به درستی دریافت نکنند. اما برای کسانی که به طنز عمیق و تفکربرانگیز علاقه دارند، این کتاب یک تجربه فراموش نشدنی را رقم می زند و آن ها را به سفری پر از خنده و بینش دعوت می کند.

مخاطب ایده آل: این کتاب برای چه کسانی است و برای چه کسانی نیست؟

«چگونه کتاب نخوانیم» اثری منحصر به فرد است که مانند هر کتاب دیگری، برای هر نوع خواننده ای مناسب نیست. درک مخاطب هدف این کتاب، برای بهره برداری کامل از محتوای آن و جلوگیری از ناامیدی، بسیار حائز اهمیت است. این کتاب، با توجه به ماهیت طنزآمیز و ساختارشکنانه اش، نیاز به پیش زمینه ای از درک ادبی و فرهنگی دارد تا پیام های پنهان آن به درستی دریافت شوند.

برای چه کسانی نیست؟

این کتاب به هیچ عنوان برای کسانی که تازه شروع به کتاب خوانی کرده اند یا به دنبال راهکارهای عملی برای بهبود مهارت های مطالعه خود هستند، توصیه نمی شود. اگر به دنبال روش هایی برای «چگونه کتاب بخوانیم» به معنای واقعی و با هدف افزایش سرعت یا درک مطلب هستید، این کتاب نه تنها کمکی به شما نمی کند، بلکه ممکن است در ابتدای مسیر شما را دلسرد کرده و از مطالعه دور کند. زبان طنز و کنایه های ویلبر، برای خوانندگان مبتدی در حوزه کتاب خوانی ممکن است نامفهوم و حتی بی معنی باشد، چرا که آن ها هنوز با مفاهیم و قواعدی که این کتاب به طنز آن ها می پردازد، آشنایی کافی ندارند. خواننده ای که انتظار دارد از یک کتاب با چنین عنوانی، راهنمایی برای بهبود مطالعه بگیرد، بی شک ناامید خواهد شد.

برای چه کسانی است؟

«چگونه کتاب نخوانیم» اثری است که بیشترین لذت و بهره را به دسته های خاصی از خوانندگان ارائه می دهد:

• علاقه مندان به طنز و کمدی در ادبیات: به خصوص آن دسته از خوانندگان که از طنز سیاه، هجو اجتماعی و کنایه های زیرکانه لذت می برند. این کتاب یک شاهکار در این ژانر به شمار می آید.
• کتاب خوانان حرفه ای و باتجربه: کسانی که سال هاست کتاب می خوانند و با مفاهیم و چالش های فرهنگ کتاب خوانی آشنایی کامل دارند، می توانند به خوبی لایه های پنهان طنز و نقد ویلبر را درک کنند. این کتاب برای آن ها حکم یک زنگ تفریح و تلنگری هوشمندانه را دارد.
• افرادی که در مورد کتاب «چگونه کتاب نخوانیم» کنجکاوی دارند: عنوان متناقض و نظرات متفاوت پیرامون آن، بسیاری را به سمت این کتاب سوق می دهد. این افراد می توانند پاسخی طنزآمیز و عمیق به کنجکاوی خود بیابند.
• کسانی که به نقد و بررسی فرهنگ کتاب خوانی و فضیلت خواندن علاقه دارند: اگر به تفکر درباره ارزش ها و انتظاراتی که جامعه از کتاب و کتاب خوانی دارد، علاقه دارید، این کتاب دیدگاه های جدید و جالبی را پیش روی شما قرار می دهد.
• دانشجویان یا محققان ادبیات: به ویژه آن هایی که به تحلیل آثار طنز، پارودی (Parody) و نقد اجتماعی در ادبیات علاقه مندند، می توانند این کتاب را به عنوان یک نمونه جذاب برای بررسی در نظر بگیرند.

نقاط قوت و ضعف: وزن کشی یک اثر متفاوت

هر اثر ادبی، حتی طنزآمیزترین آن ها، نقاط قوت و ضعف خاص خود را دارد که آن را در چشم مخاطبان مختلف، متفاوت می سازد. «چگونه کتاب نخوانیم» اثر دن ویلبر نیز از این قاعده مستثنی نیست و درک این نقاط، به خواننده کمک می کند تا انتظارات واقع بینانه ای از این کتاب داشته باشد و از آن به شیوه ای درست لذت ببرد.

نقاط قوت

«چگونه کتاب نخوانیم» در چند زمینه برجسته است و توانسته جایگاه خود را به عنوان یک اثر خاص تثبیت کند:

• ایده بکر و خلاقانه: عنوان و ایده اصلی کتاب، به تنهایی، از جذابیت بی نظیری برخوردار است. پرداختن به موضوع نخواندن کتاب ها به جای خواندن آن ها، رویکردی تازه و متفاوت است که ذهن را به چالش می کشد.
• طنز قوی و سرگرم کننده: ویلبر یک کمدین ذاتی است و این استعداد در سرتاسر کتاب مشهود است. طنز او هوشمندانه، گزنده و در عین حال خنده دار است و خواننده را تا پایان، درگیر نگه می دارد.
• تلنگر به مفاهیم سنتی کتاب خوانی: کتاب به شیوه ای زیرکانه، فضیلت مطلق کتاب خوانی و فشارهای اجتماعی پیرامون آن را زیر سوال می برد. این تلنگر می تواند برای بسیاری از خوانندگان که با این فشارها دست و پنجه نرم می کنند، رهایی بخش باشد.
• قابلیت بحث برانگیزی: ماهیت پارادوکسیکال و طنز انتقادی کتاب، آن را به موضوعی عالی برای بحث و تبادل نظر تبدیل می کند. این کتاب می تواند جرقه گفتگوهای عمیقی درباره فرهنگ مطالعه، انتظارات اجتماعی و نقش کتاب در زندگی مدرن باشد.
• سبک نوشتاری روان و جذاب: ویلبر با لحنی خودمانی و غیررسمی، خواننده را به راحتی با خود همراه می کند. جملات کوتاه، پاراگراف های مختصر و شوخ طبعی دائمی، خواندن کتاب را بسیار لذت بخش می سازد.

نقاط ضعف

با وجود تمام نقاط قوت، «چگونه کتاب نخوانیم» ممکن است برای برخی از خوانندگان نقاط ضعفی نیز داشته باشد:

• عدم ارائه راهکار عملی برای بهبود مطالعه: این کتاب به هیچ وجه یک راهنمای عملی برای کتاب خوانی نیست. کسانی که به دنبال افزایش سرعت مطالعه، درک مطلب یا روش های تحلیل کتاب هستند، در این اثر چیزی پیدا نخواهند کرد.
• ممکن است برای برخی مخاطبان نامفهوم یا بی معنی باشد: اگر خواننده با مفهوم طنز سیاه، کنایه و هجو آشنا نباشد یا انتظار یک کتاب جدی را داشته باشد، ممکن است محتوای کتاب را بی معنی، بی هدف یا حتی توهین آمیز تلقی کند.
• پتانسیل دلسرد کردن خوانندگان ناآشنا: همانطور که قبلاً اشاره شد، برای کسانی که تازه وارد دنیای کتاب خوانی شده اند، لحن و پیام این کتاب می تواند اثرات منفی داشته و آن ها را از ادامه مسیر دلسرد کند.
• محتوای تکراری برای برخی: با وجود تازگی ایده، برخی از مثال ها و تکنیک ها ممکن است در طول کتاب تکراری به نظر برسند و تازگی اولیه خود را از دست بدهند.

در نهایت، نقاط قوت این کتاب بر نقاط ضعف آن غلبه می کند، به شرط آنکه خواننده با انتظارات صحیح و آمادگی پذیرش طنزی متفاوت به سراغ آن برود.

چگونه کتاب نخوانیم در مقایسه با دیگر آثار حوزه مطالعه

برای درک کامل ماهیت و جایگاه «چگونه کتاب نخوانیم» در دنیای ادبیات، مقایسه آن با دیگر آثار حوزه مطالعه ضروری است. این کتاب در تضاد کامل با بسیاری از کتاب های چگونه بخوانیم قرار می گیرد که هدفشان آموزش روش ها و تکنیک های مؤثر مطالعه است.

بارزترین مقایسه، با کتاب مشهور «چگونه کتاب بخوانیم» اثر مورتیمر جی. آدلر است. کتاب آدلر یک راهنمای کلاسیک و جامع برای خواندن فعال و درک عمیق متون است؛ او روش های تحلیل، تفسیر و نقد کتاب را به تفصیل آموزش می دهد. هدف آدلر، ارتقاء مهارت های خواندن به عنوان یک هنر فکری است. در مقابل، دن ویلبر به هیچ وجه به دنبال ارتقاء مهارت های مطالعه نیست. هدف او نقد فرهنگی و ارائه طنزی زیرکانه است که ظاهرسازی در دنیای کتاب خوانی را به چالش می کشد. کتاب ویلبر، یک پارودی از راهنماهای مطالعه است تا یک راهنمای عملی.

همچنین، کتاب هایی مانند «نسخه جادویی مطالعه خلاق» اثر نادر نوروزی که به گفته برخی خوانندگان، کتابی کم حجم، موثر و شیوا برای بهبود مطالعه است، در نقطه مقابل «چگونه کتاب نخوانیم» قرار می گیرد. این دسته از کتاب ها، به خواننده ابزارهای عملی و کاربردی برای مطالعه مؤثر و لذت بخش ارائه می دهند، در حالی که ویلبر بر پوچی و تظاهر در فرآیند مطالعه متمرکز می شود. «چگونه کتاب نخوانیم» نه به دنبال افزایش سرعت مطالعه است و نه به شما کمک می کند که کتاب ها را بهتر درک کنید؛ بلکه به شما می آموزد چگونه بدون خواندن واقعی یک کتاب، در گفتگوهای مربوط به آن شرکت کنید و از مزایای اجتماعی آن بهره مند شوید. این تفاوت اساسی، «چگونه کتاب نخوانیم» را به اثری بی نظیر و متمایز تبدیل می کند که نه تنها به عنوان یک کتاب طنز، بلکه به عنوان یک نقد اجتماعی هوشمندانه، جایگاه ویژه ای دارد.

به طور خلاصه، در حالی که بسیاری از کتاب ها در تلاشند تا شما را به خواندن بهتر ترغیب کنند، «چگونه کتاب نخوانیم» رویکردی کاملاً متفاوت را در پیش می گیرد و به شما یاد می دهد که چگونه می توانید از شر خواندن خلاص شوید، در حالی که همچنان فردی آگاه و کتاب خوان به نظر برسید. این تضاد، خود به یکی از دلایل اصلی جذابیت و اهمیت این کتاب تبدیل شده است.

جمع بندی: آیا نخواندن این کتاب می تواند شما را به خواندن ترغیب کند؟

کتاب «چگونه کتاب نخوانیم» نوشته دن ویلبر، اثری است که با نام خود، خواننده را به دنیایی از تناقض و طنز هوشمندانه دعوت می کند. این کتاب در ظاهر، راهکارهایی طنزآمیز برای فرار از مطالعه ارائه می دهد، اما در باطن، تلنگری عمیق به فرهنگ کتاب خوانی، فضیلت نمایی و انتظارات اجتماعی پیرامون دانش و آگاهی است. ویلبر با لحنی صمیمی و کنایه آمیز، خواننده را به این سفر طنزآلود می برد و او را وامی دارد تا درباره انگیزه واقعی خود از مطالعه و حتی تظاهر به آن بیندیشد.

این اثر نه یک راهنمای عملی برای کتاب خوانی است و نه قصد دلسرد کردن کسی را از مطالعه دارد. بلکه، این کتابی برای آن دسته از خوانندگان با تجربه است که به طنز عمیق و نقد اجتماعی علاقه دارند. کسانی که از دیدن پوچی های رفتاری در جامعه لذت می برند و آماده اند تا به جنبه های دیگری از تعامل انسان با کتاب و دانش نگاه کنند. از طرفی، این کتاب برای مبتدیان در حوزه کتاب خوانی توصیه نمی شود، زیرا ممکن است پیام اصلی آن را دریافت نکنند و حتی دچار سردرگمی شوند.

«حالا که کتاب خواندن را امتحان کردید، وقت آن است که دیگر هرگز این کار را نکنید. کتاب خواندن خیلی بد است. شما خودتان این را خوب می دانید چون همین الان تقریباً یک کتاب را تمام کرده اید.»

در نهایت، ارزش این کتاب در طنز بی پرده و هوشمندی پنهان آن است که می تواند نگاه خواننده را به دنیای کتاب ها و جایگاه آن ها در زندگی مدرن دگرگون کند. آیا «نخواندن» این کتاب می تواند شما را به «خواندن» ترغیب کند؟ پاسخ به این پرسش، به خود خواننده بستگی دارد. شاید با خواندن این کتاب، کنجکاوی شما نسبت به آثاری که ویلبر با کنایه از آن ها نام می برد، بیشتر شود و این خود، دریچه ای جدید به سوی مطالعه بگشاید. در هر صورت، این کتاب تجربه ای است که هر علاقه مند به ادبیات طنز و نقد اجتماعی باید آن را تجربه کند و از لحظه لحظه آن لذت ببرد.