تاریخچه موزه تماشاگه زمان

موزه تماشاگه زمان در تهران، نخستین موزه تخصصی ساعت و زمان سنجی در ایران، داستان بی نظیری از گذر قرون را روایت می کند؛ از ریشه های بنایی خشتی در دوره قاجار تا تبدیل شدن به گنجینه ای ملی که سیر تکامل شگفت انگیز ابزارهای سنجش زمان را به نمایش می گذارد.

سفر به دل تماشاگه زمان، بیش از یک بازدید ساده از یک موزه است؛ این گام نهادن در کالبدی است که هر خشت و هر گچ بری آن، زمزمه ای از گذشته دور و نزدیک را در گوش جان می نوازد. بنایی که روزگاری خانه روستایی بود و سپس به دست یک صنعتگر عاشق هنر، حسین خداداد، به قصری رؤیایی تبدیل شد؛ قصری که دوازده سال تمام شاهد دستان توانمند استادکاران بود تا جامه هنر بر تن کند. امروزه، این عمارت باشکوه، نه تنها خود یک اثر هنری ملی است، بلکه میزبان مجموعه ای بی همتا از ساعت ها و ابزارهای زمان سنجی است که از ابتدایی ترین اشکال تا پیچیده ترین ساعت های مکانیکی را در بر می گیرد. در این گذرگاه زمان، هر بازدیدکننده، فرصتی می یابد تا نه تنها با تاریخچه شگفت انگیز این موزه آشنا شود، بلکه در کنار آن، زیبایی های معماری، هنر گچ بری بی نظیر و سیر تکامل گاه شماری را نیز تجربه کند.

داستان خانه ای از قاجار تا موزه

ریشه های دور: از باغ فردوس تا خانه خشتی

ماجرا از اواخر دوره قاجار آغاز می شود، زمانی که بسیاری از اراضی خوش آب و هوای شمال تهران، بخشی از ییلاقات و باغ های اشرافی محسوب می شدند. عمارت کنونی موزه تماشاگه زمان نیز در آن دوران، در دل باغی وسیع و سرسبز، که خود جزئی از اراضی «باغ فردوس» به شمار می آمد، قرار داشت. بنای اولیه، بسیار ساده و متواضعانه بود؛ خانه ای خشتی و یک طبقه با معماری روستایی که بیشتر برای کاربری های کشاورزی و سکونت موقت مناسب به نظر می رسید. تصور آن روزها از این مکان، بسیار متفاوت از شکوه و جلال امروزی است. باغ فردوس و اراضی اطراف آن، محل گذران اوقات فراغت بزرگان و محلی برای استراحت و تفریح به دور از هیاهوی شهر بود و این خانه خشتی، تنها یکی از سازه های فرعی آن مجموعه به حساب می آمد.

رویای یک صنعتگر: حسین خداداد و تولد یک شاهکار

چرخش مهم در تاریخ این بنا، در سال ۱۳۴۲ شمسی رقم خورد؛ زمانی که حسین خداداد، صنعتگر برجسته و صاحب نام ایرانی، این ملک را خریداری کرد. خداداد، مردی با بینش عمیق هنری و عشقی بی پایان به معماری و هنرهای سنتی ایران بود. او به دنبال جایی می گشت تا رویاهای خود را در آن جامه عمل بپوشاند و این خانه خشتی قدیمی در زعفرانیه، بستر مناسبی برای تحقق این آرزو بود. وی بلافاصله پروژه بازسازی و توسعه بنا را آغاز کرد. نخستین گام، مقاوم سازی سازه اصلی بود که به دلیل قدمت، نیاز به استحکام بخشی اساسی داشت. سپس، طبقه همکف توسعه یافت و طبقه اول نیز به عمارت اضافه شد، اما آنچه این عمارت را به یک شاهکار بی بدیل تبدیل کرد، تصمیم خداداد برای تزیینات داخلی و خارجی آن با هنر گچ بری بود.

این پروژه سترگ، دوازده سال به طول انجامید؛ از سال ۱۳۴۳ تا ۱۳۵۶ شمسی، گروهی چهل نفره از زبده ترین استادکاران و هنرمندان گچ بر ایران، زیر نظر اساتید برجسته ای همچون حاج عبدالکریم نوید تهرانی، استاد فرهاد یحیی پور و استاد حاج علی شیخی، با عشق و وسواس فراوان، هر گوشه و کنار این عمارت را با نقش و نگارهای خیره کننده گچ بری مزین کردند. طرح های اسلیمی، ختایی، مناظر طبیعی و نقوش هندسی، با ظرافتی بی نظیر بر دیوارها و سقف ها جان گرفتند و خانه ای که روزی خشتی و ساده بود، اکنون به نگارخانه ای از هنر تبدیل شده بود. این گچ بری ها نه تنها نمادی از اوج هنر ایرانی آن دوران به شمار می آیند، بلکه نشانگر صبر و ممارست بی بدیل هنرمندانی هستند که هر لحظه از زندگی خود را وقف خلق زیبایی کردند.

حسین خداداد، تنها یک سال در این خانه رویایی زندگی کرد. پس از انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷، متأسفانه، علی رغم اینکه وی هیچ سمت و پست سیاسی نداشت، تمام دارایی های او از جمله این عمارت باشکوه، توسط بنیاد مستضعفان مصادره شد. سرنوشت او پس از آن به آمریکا رقم خورد و این خانه که حاصل سال ها تلاش و عشق بود، از مالک اصلی خود جدا شد.

تولد یک موزه: از عمارت خصوصی تا گنجینه ملی

با مصادره عمارت توسط بنیاد مستضعفان، دورانی جدید در تاریخ این بنا آغاز شد. ملک برای سال ها بلااستفاده ماند تا اینکه در سال ۱۳۷۸ شمسی، تصمیم گرفته شد که این عمارت باشکوه با توجه به معماری منحصربه فرد و فضای دلنشینش، به نخستین موزه تخصصی ساعت و زمان سنجی ایران تبدیل شود. این اتفاق، جانی دوباره به کالبد بنا بخشید و آن را از فراموشی نجات داد.

افتتاح رسمی موزه با نام «تماشاگه زمان»، سرآغازی برای معرفی تاریخ گاه شماری و ابزارهای سنجش زمان در ایران و جهان به مردم بود. اهمیت تاریخی و هنری این بنا به قدری بود که در تاریخ ۲ بهمن ۱۳۸۲ با شماره ثبت ۱۰۸۶۸ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید و جایگاه ویژه ای در میان میراث فرهنگی کشور یافت. از آن پس، موزه تماشاگه زمان، نه تنها یادآور تاریخچه این عمارت است، بلکه به خودی خود، گنجینه ای زنده از تاریخ علم و هنر بشر در زمینه اندازه گیری زمان به شمار می رود.

کالبد زمان بندی شده (معماری شگفت انگیز و تزئینات داخلی و بیرونی)

باغ زمان: هارمونی طبیعت و هنر

پیش از ورود به عمارت اصلی، باغ پیرامون موزه، خود به تنهایی یک جاذبه دیدنی است. این باغ با وسعتی حدود ۵۰۰۰ متر مربع، فضایی سرسبز و آرامش بخش را برای بازدیدکنندگان فراهم می کند. درختان کهنسال و سر به فلک کشیده، گل کاری های زیبا و مسیرهای سنگفرش شده، حس و حالی دلنشین و دعوت کننده را به وجود می آورند. این فضا نه تنها محلی برای قدم زدن و لذت بردن از طبیعت است، بلکه به نوعی بازدیدکننده را برای ورود به دنیای اعجاب انگیز زمان و هنر آماده می سازد. در این باغ، چندین ساعت بزرگ آفتابی، آبی و شنی نیز قرار گرفته اند که اولین تلاش های بشر برای درک و سنجش زمان را به نمایش می گذارند و خود آغازگر این سفر زمانی هستند.

نمای بیرونی: ترکیبی از سنت و نوآوری

نمای بیرونی عمارت موزه تماشاگه زمان، ترکیبی چشم نواز از هنر معماری سنتی ایرانی و عناصری از سبک های غربی است که آن را به اثری منحصربه فرد تبدیل کرده است. آجرهای آبی رنگ، که در بخش هایی از نما به کار رفته اند، جلوه ای خاص به بنا بخشیده اند. پنجره های ارسی با طرح ها و گره چینی های ظریف چوبی، سردرهای قدیمی با تزئینات مقرنس کاری و آجرکاری های استادانه، همگی حکایت از دقت و هنرمندی معماران و سازندگان این بنا دارند. این تلفیق هنری، نه تنها زیبایی بصری خیره کننده ای ایجاد کرده، بلکه نمایانگر دوره ای از تاریخ معماری ایران است که تعامل با سبک های غربی، به خلق آثاری بدیع و ماندگار انجامید.

قلمرو هنر در داخل: جادوی گچ بری ها و تزئینات

اما اوج هنر و شکوه معماری در داخل عمارت خود را آشکار می سازد. در و دیوار موزه تماشاگه زمان، گویی دفتر خاطراتی از هنر بی بدیل استادکاران ایرانی است. از لحظه ورود، گچ بری های سحرانگیز، منبت کاری های ظریف، گره چینی های چوبی هنرمندانه، کاشی کاری های رنگارنگ، آینه کاری های درخشان و حجاری های چشم نواز، هر نگاهی را به خود خیره می کنند. هر اتاق، هر راهرو، و حتی هر سقف، داستانی از صبر و عشق را بازگو می کند. نقوش اسلیمی و ختایی، طرح های گل و مرغ، و اشکال هندسی پیچیده، با مهارتی بی نظیر بر سطوح مختلف نقش بسته اند و محیطی بی نظیر برای تجربه زیبایی شناسی ایرانی خلق کرده اند.

اتاق اصفهانی ها: نگارخانه ای از دستاوردهای استادان

در میان این تزئینات پرشکوه، «اتاق اصفهانی ها» جایگاه ویژه ای دارد. این اتاق، نگارخانه ای کوچک از دستاوردهای بی بدیل استادکاران اصفهانی است که هنر خود را در قالب نقاشی ها و کنده کاری های دستی به نمایش گذاشته اند. طرح های به کار رفته در این اتاق، الهام گرفته از آثار و طرح های استاد عیسی بهادری، نقاش و طراح نامدار ایرانی است که به اتاق جلوه ای اصیل و تاریخی بخشیده است. این اتاق، نمونه ای مثال زدنی از همکاری میان هنرمندان و تجلی ذوق و قریحه ایرانی است که بازدیدکننده را به تحسین وادار می کند.

گنجینه ای از ابزارهای گذر عمر (مجموعه های موزه تماشاگه زمان)

موزه تماشاگه زمان، تنها یک بنای زیبا نیست؛ بلکه گنجینه ای ارزشمند از ابزارهایی است که بشر در طول تاریخ برای درک، سنجش و نمایش زمان به کار برده است. این مجموعه، سفری هیجان انگیز از نخستین تلاش های انسان برای اندازه گیری زمان با مشاهده طبیعت تا پیچیده ترین ساعت های مکانیکی را پیش روی بازدیدکنندگان قرار می دهد.

ساعت های غول پیکر در فضای باز (اولین تلاش های انسان برای سنجش زمان)

محوطه سرسبز موزه، میزبان ساعت هایی است که ریشه های عمیق انسان در درک زمان را نشان می دهند. این ساعت ها، با ابعادی بزرگ تر از نمونه های معمول، یادآور ابتدایی ترین روش های اندازه گیری زمان هستند:

• ساعت های آفتابی: یکی از کهن ترین ابزارهای زمان سنجی که با رصد سایه اجسام کار می کند. در این موزه، نمونه های تاریخی مانند ماکت ساعت آفتابی ناصرالدین شاه نیز به چشم می خورد که نشان دهنده دقت و اهمیت این ابزار در اعصار گذشته است.

• ساعت های آبی (کلپسیدرا): ابزارهایی که با جریان منظم آب، زمان را اندازه گیری می کردند. در اینجا، انواع و عملکرد این ساعت ها با توضیحات کافی برای درک چگونگی کارکرد آن ها به نمایش گذاشته شده است.

• ساعت های شنی: ابزارهایی ساده و در عین حال کارآمد که با جریان دانه های شن، بازه های زمانی مشخصی را نشان می دهند.

• ساعت های سوختی: این دسته شامل ابزارهای خلاقانه ای مانند ساعت های روغنی و «قایق اژدها» می شود. ساعت های روغنی با سوختن روغن و کاهش سطح آن، زمان را نمایش می دادند، در حالی که قایق اژدها (که از چین باستان سرچشمه می گیرد) با سوختن شمع و به حرکت درآمدن تدریجی قایق در آب، زمان را نشان می داد. ساعت های طنابی نیز با گره های مشخص و سوختن طناب، زمان را محاسبه می کردند.

سفر در اعماق عمارت (سیر تکامل ساعت های مکانیکی)

در داخل عمارت، مجموعه ای شگفت انگیز از ساعت های مکانیکی، سیر تکامل این ابزارهای پیچیده را از سده های هفدهم تا بیستم میلادی به نمایش می گذارد. هر طبقه و هر بخش، داستان خود را دارد.

طبقه همکف

این طبقه، به ساعت های مکانیکی بزرگ تر و قدیمی تر اختصاص دارد. بازدیدکنندگان با انواع ساعت های دیواری، رومیزی و آونگی مواجه می شوند که هر کدام، داستانی از طراحی، دقت و مهندسی زمان خود را روایت می کنند. ساعت های شاهینی که از جمله اولین ساعت های مکانیکی دقیق به شمار می روند، نیز در این بخش قابل مشاهده هستند. طراحی های ظریف و کارکرد پیچیده این ساعت ها، نشان دهنده نبوغ صنعتگران گذشته است.

طبقه اول

در این بخش، مجموعه ای متنوع تر و شخصی تر از ساعت ها به چشم می خورد:

• ساعت های جیبی: از ساعت های جیبی معمولی که نمادی از ظرافت و تجمل در گذشته بوده اند، تا ساعت های جیبی سفارشی که متعلق به شخصیت های تاریخی و سیاسی مهم بوده اند، در این بخش به نمایش گذاشته شده اند. مشاهده این ساعت ها، گویی دریچه ای به زندگی و زمانه صاحبانشان باز می کند.

• ساعت های مچی: انواع ساعت های مچی، از مدل های اولیه دستبندی تا ساعت های دو زمانه و مدرن تر، سیر تحول این ابزار مهم را نشان می دهند.

• ساعت های خاص: در این قسمت، ساعت هایی با کاربردهای ویژه مانند ساعت های کارت زنی (برای ثبت ورود و خروج کارمندان)، ساعت های شیفت نگهبانی (برای کنترل گشت زنی نگهبانان) و ساعت های کشتی (که با توجه به شرایط دریا طراحی شده بودند) به چشم می خورند. این ساعت ها، نشان دهنده نیازهای متنوع جامعه به سنجش دقیق زمان در حوزه های مختلف بوده اند.

بخش گاه شماری و تقویم ها

یکی از بخش های جذاب موزه، به گاه شماری و تقویم ها اختصاص دارد. در این قسمت، گاهنامه های ایرانی که ریشه های عمیقی در فرهنگ و نجوم ما دارند، به نمایش گذاشته شده اند. همچنین اسناد تاریخی مربوط به «تقویم جلالی» که یکی از دقیق ترین تقویم های جهان محسوب می شود و به همت خیام و دانشمندان ایرانی تدوین شده، در این بخش قابل مشاهده است. این بخش، بینشی عمیق از اهمیت زمان و چگونگی سازماندهی آن در تمدن ایرانی ارائه می دهد.

ساعت های اهدایی و مشاهیر

موزه تماشاگه زمان، میزبان ساعت هایی است که توسط شخصیت های برجسته و مشاهیر اهدا شده اند. از جمله معروف ترین آن ها، ساعت پروفسور محمود حسابی، پدر فیزیک نوین ایران، است که در این موزه به نمایش گذاشته شده و یادآور اهمیت زمان در زندگی این دانشمند بزرگ است. ابزارآلات قدیمی تعمیر و ساخت ساعت نیز در این بخش، به بازدیدکنندگان اجازه می دهد تا با فرایند پیچیده و دقیق ساخت و نگهداری ساعت ها از نزدیک آشنا شوند.

«زمان، تنها چیزی است که می توانیم آن را از دست بدهیم، اما هرگز نمی توانیم آن را بازگردانیم. موزه تماشاگه زمان یادآوری باشکوهی از این حقیقت ابدی است.»

راهنمای کامل بازدید (اطلاعات کاربردی برای یک تجربه بی نظیر)

برای اینکه تجربه بازدید از موزه تماشاگه زمان به یادماندنی و بی دغدغه باشد، داشتن اطلاعات کاربردی ضروری است. این بخش به تمامی جزئیات لازم برای برنامه ریزی یک سفر فرهنگی به این گنجینه می پردازد.

آدرس دقیق و دسترسی

موزه تماشاگه زمان در یکی از خوش آب و هواترین مناطق تهران، واقع در خیابان ولیعصر، خیابان زعفرانیه (شهید سرلشکر فلاحی)، نبش چهارراه پرزین بغدادی، پلاک ۱۲ قرار دارد. دسترسی به این موزه از طریق وسایل حمل و نقل عمومی بسیار آسان است:

• مترو: نزدیک ترین ایستگاه مترو، «ایستگاه تجریش» (خط ۱ مترو) است. پس از پیاده شدن در این ایستگاه، می توان با تاکسی های خطی یا با کمی پیاده روی به سمت زعفرانیه و سپس موزه رسید.

• BRT: خط ۷ اتوبوس های تندرو (BRT) که در مسیر راه آهن تا تجریش فعال است، گزینه ای مناسب برای رسیدن به میدان تجریش است. از آنجا نیز ادامه مسیر با تاکسی یا پیاده روی امکان پذیر است.

• خودرو شخصی: برای دسترسی با خودرو شخصی می توان از طریق اتوبان چمران به خیابان یمن، یا از طریق اتوبان صدر به خیابان شریعتی و سپس به تجریش و خیابان زعفرانیه رسید. موزه دارای پارکینگ اختصاصی نیست، اما در اطراف آن فضاهای محدودی برای پارک خودرو یا پارکینگ های عمومی وجود دارد.

ساعات بازدید و روزهای تعطیل

موزه تماشاگه زمان در تمامی روزهای هفته، به جز ایام سوگواری رسمی و تعطیلات خاص، از ساعت ۹ صبح تا ۱۸ عصر آماده پذیرایی از علاقه مندان است. توصیه می شود پیش از بازدید، برای اطمینان از ساعات دقیق کاری و عدم تغییرات احتمالی، با موزه تماس گرفته شود.

هزینه بلیط ورودی

هزینه بلیط ورودی موزه برای گردشگران داخلی مبلغی در حدود ۴۳,۰۰۰ تومان و برای دانش آموزان و دانشجویان با ارائه کارت دانشجویی یا دانش آموزی، مبلغی حدود ۳۲,۰۰۰ تومان در نظر گرفته شده است. همچنین، بازدید از محوطه باغ موزه بدون نیاز به تهیه بلیط ورودی امکان پذیر است.

بهترین زمان و فصل برای بازدید

با توجه به قرارگیری موزه در یک باغ زیبا، فصول بهار و پاییز، با آب و هوای دلپذیر و زیبایی های طبیعی، بهترین زمان برای بازدید محسوب می شوند. به خصوص در ابتدای بهار، که شهر تهران از شلوغی و ترافیک معمول خود فارغ است و هوا طراوت خاصی دارد، تجربه بازدید از موزه و باغ آن بی نظیر خواهد بود. بعد از ظهر روزهای تابستان نیز به دلیل خنکی نسبی هوا در این منطقه، گزینه خوبی برای بازدید است، اگرچه شلوغی موزه ممکن است بیشتر باشد.

امکانات رفاهی موزه

موزه تماشاگه زمان برای رفاه حال بازدیدکنندگان، امکانات مختلفی را فراهم کرده است:

• کافه رستوران ریبار: این کافه رستوران، با فضایی دلنشین و طراحی منحصر به فرد، یکی از محبوب ترین بخش های موزه است. ریبار مکانی عالی برای استراحت، صرف یک وعده غذایی یا نوشیدنی در فضایی آرام و هنری است. منوی متنوع آن شامل صبحانه، ناهار و انواع نوشیدنی ها، تجربه لذت بخشی را به ارمغان می آورد.

• سرویس بهداشتی و نمازخانه: این امکانات برای راحتی بازدیدکنندگان فراهم شده است.

• گالری زمان (فروشگاه سوغات): در این گالری، محصولات و سوغاتی های مرتبط با زمان و تاریخ، صنایع دستی و اقلام فرهنگی برای خرید در دسترس است.

نکات ویژه برای عکاسان

باغ و عمارت موزه تماشاگه زمان، به دلیل زیبایی های معماری و فضای سبز، پتانسیل بالایی برای عکاسی دارد. زوایای مختلف عمارت، گچ بری های داخلی و ساعت های متنوع، فرصت های عالی برای ثبت لحظات هنری فراهم می آورند. گرچه عکاسی در محوطه و نمای بیرونی عمارت آزاد است، اما برای عکاسی حرفه ای یا استفاده از تجهیزات خاص در فضای داخلی، بهتر است از مسئولین موزه کسب اجازه کرد و قوانین مربوطه را رعایت نمود.

همسایگان تماشاگه (جاذبه های دیدنی اطراف موزه)

موزه تماشاگه زمان در منطقه ای پر از جاذبه های فرهنگی و تاریخی دیگر قرار دارد که می توانند برنامه بازدید شما را تکمیل کنند. برنامه ریزی برای بازدید از این اماکن، می تواند تجربه ای غنی تر و جامع تر از سفر به شمال تهران را برای شما رقم بزند.

پیشنهاد بازدید از اماکن نزدیک

در نزدیکی موزه زمان، چندین مکان دیدنی مهم دیگر وجود دارد که ارزش بازدید دارند:

• کاخ موزه سعدآباد: این مجموعه عظیم، تنها ۱.۳ کیلومتر با موزه زمان فاصله دارد و شامل ۱۸ کاخ و موزه در دل یک باغ ۳۰۰ هکتاری است. بازدید از سعدآباد، فرصتی برای آشنایی با تاریخ معاصر ایران و معماری دوران پهلوی است.

• باغ فردوس و موزه سینما: با فاصله حدود ۶۰۰ متری، باغ فردوس که خود یکی از آثار ملی ایران است، امروز میزبان موزه سینماست. این مکان علاوه بر فضای سبز دلنشین، امکان بازدید از تاریخ سینمای ایران را فراهم می کند و کافه های متعددی نیز دارد.

• بازار سنتی تجریش و امامزاده صالح: این بازار پر جنب و جوش، با فاصله حدود ۱.۳ کیلومتری، تجربه خریدی سنتی و دلنشین را ارائه می دهد. امامزاده صالح نیز به عنوان یکی از مهمترین اماکن مذهبی و تاریخی تهران، جاذبه ای معنوی و فرهنگی است.

پیشنهاد هتل ها و رستوران های نزدیک

برای اقامت و صرف غذا، گزینه های متعددی در نزدیکی موزه زمان وجود دارد:

نوع مکان	نام مکان	فاصله تقریبی از موزه
هتل آپارتمان	هتل آپارتمان آسا	۱.۶ کیلومتر
هتل	هتل لوتوس	۱.۳ کیلومتر
هتل	هتل سپهر	۲.۶ کیلومتر
هتل	هتل بلوط	۳.۵ کیلومتر
هتل	هتل پارسیان آزادی	۴.۸ کیلومتر
رستوران	رستوران وایت فیش	۱ کیلومتر
رستوران	رستوران تریلوژی	۱.۴ کیلومتر
کافه رستوران	کافه رستوران تایوان	۱.۵ کیلومتر
کافه کباب	کافه کباب هیوا	۲.۴ کیلومتر
رستوران	رستوران رزفر	۱.۸ کیلومتر

زمانی برای اندیشیدن و کشف کردن

موزه تماشاگه زمان، فراتر از یک مکان برای نمایش ساعت های قدیمی، یک دروازه به سوی درک عمیق تر مفهوم زمان، هنر و تاریخ است. این عمارت باشکوه، با معماری خیره کننده و گچ بری های بی بدیلش، یادآور هنر فاخر ایرانی است و در کنار آن، مجموعه ای بی همتا از ابزارهای زمان سنجی، داستانی جذاب از تلاش بشر برای درک و کنترل ارزشمندترین دارایی اش، یعنی زمان، را روایت می کند.

بازدید از این موزه، فرصتی است برای اندیشیدن به لحظاتی که می گذرند و میراثی که از گذشته به ما رسیده است. هر قدم در این باغ و هر نگاه به ساعت های درون عمارت، گویی دعوتی است به سفری در اعماق تاریخ و فرهنگ. تماشاگه زمان نه تنها یک جاذبه گردشگری، بلکه یک میراث فرهنگی زنده است که ارزش آموزشی و الهام بخش فراوانی دارد.

از ریشه های قاجاری و خانه خشتی گرفته تا رویای یک صنعتگر و تبدیل آن به اولین موزه ساعت ایران، هر بخش از تاریخ این مکان، پیامی برای امروز دارد. این موزه، نه تنها گذشته را به حال پیوند می زند، بلکه اهمیت زمان و هنر را در زندگی ما برجسته می سازد. به شما نیز پیشنهاد می شود تا با برنامه ریزی یک بازدید فراموش نشدنی، خود را در این تجربه بی نظیر غرق کنید و از نزدیک شاهد گذر زمان و زیبایی های بی انتهای هنر باشید.