پاسخ آلوده کردن دریاها و اقیانوس ها به انسان باز خواهد گشت

تخریب و آلوده کردن دریاها و اقیانوس ها، نه تنها حیات دریایی را به خطر می اندازد، بلکه به اشکال گوناگون به سلامت، اقتصاد و کیفیت زندگی خود انسان باز می گردد. زباله های رها شده، پساب های صنعتی و کشاورزی که به این پهنه های آبی عظیم می ریزند، در نهایت از طریق زنجیره غذایی، چرخه های آب و هوا، و تماس مستقیم با آب آلوده، به زندگی روزمره بشر راه پیدا می کنند و پیامدهای زیان باری را به همراه دارند.

اگر لحظه ای به آبی که می نوشیم، غذایی که می خوریم، یا هوایی که تنفس می کنیم، فکر کنیم، درمی یابیم که زندگی ما چقدر با اقیانوس ها گره خورده است. این پهنه های آبی وسیع، فراتر از یک منظره زیبا، منبع اصلی اکسیژن سیاره، تنظیم کننده حیاتی آب و هوا، و سفره ای گسترده برای تأمین غذا و معیشت میلیون ها نفر هستند. بسیاری از ما شاید تصور کنیم آلودگی هایی که به آب های دوردست می ریزند، هرگز به ما باز نخواهند گشت؛ اما تجربه نشان داده است که این باور، تنها یک توهم است. هر آنچه امروز به دریا می ریزیم، دیر یا زود، به اشکال مختلف، مسیر خود را به سمت ما پیدا می کند و این یک واقعیت غیرقابل انکار است.

مکانیسم های بازگشت آلودگی به انسان: چگونه بازتاب ها به ما می رسند؟

شاید این سوال در ذهن شما شکل گرفته باشد که چگونه آلاینده هایی که در عمق اقیانوس ها رها می شوند، می توانند به سفره غذایی یا حتی هوای ما بازگردند. این یک فرآیند پیچیده اما کاملاً منطقی است که در چند مسیر اصلی رخ می دهد. اقیانوس ها همچون سیستمی زنده عمل می کنند؛ هر تغییر در یک بخش، بازتابی در بخش دیگر خواهد داشت.

زنجیره غذایی دریایی: تجمع و تشدید زیستی آلاینده ها

یکی از مهم ترین و نگران کننده ترین مسیرهای بازگشت آلودگی، از طریق زنجیره غذایی دریایی است که به پدیده تجمع زیستی (Bioaccumulation) و تشدید زیستی (Biomagnification) معروف است. این فرآیند، داستانی تلخ از این است که چگونه آلاینده های میکروسکوپی، در نهایت به تهدیدی بزرگ برای انسان تبدیل می شوند.

• آلاینده ها، مانند فلزات سنگین (جیوه، سرب، کادمیوم)، ترکیبات آلی پایدار (PCBها، آفت کش ها)، و به ویژه میکروپلاستیک ها، ابتدا توسط پلانکتون ها و موجودات کوچک دریایی که در پایه زنجیره غذایی قرار دارند، جذب می شوند.
• همین طور که موجودات بزرگ تر، موجودات کوچک تر آلوده را می خورند، غلظت این آلاینده ها در بدن آن ها افزایش می یابد. به عنوان مثال، یک ماهی کوچک مقدار کمی جیوه را از پلانکتون ها جذب می کند؛ اما زمانی که یک ماهی بزرگ تر، صدها ماهی کوچک آلوده را می خورد، جیوه در بافت های بدن ماهی بزرگ تر تجمع پیدا کرده و غلظت آن به شدت بالا می رود.
• در نهایت، وقتی انسان ماهی های بزرگ تر و آلوده (مانند ماهی تن، کوسه، یا شمشیرماهی) را مصرف می کند، این آلاینده ها وارد بدن انسان شده و در بافت ها و اندام های مختلف ذخیره می شوند. این تجمع می تواند به مرور زمان به بیماری های جدی منجر شود که در بخش های بعدی به تفصیل به آن ها خواهیم پرداخت.

چرخه آب و هوا: آلودگی در باران و هوا

تصور نکنید که آلودگی های دریایی تنها در آب باقی می مانند. اقیانوس ها نقش کلیدی در چرخه آب و هوای جهانی دارند و این نقش می تواند به عنوان مسیری برای بازگشت آلاینده ها به خشکی عمل کند. آب های سطحی اقیانوس ها تبخیر می شوند و بخار آب به اتمسفر می رود. اگر این آب ها آلوده باشند، ذرات آلاینده سبک و فرار نیز می توانند همراه با بخار آب به جو منتقل شوند.

• این ذرات آلوده، پس از چگالش و تشکیل ابرها، می توانند از طریق باران، برف، یا تگرگ به منابع آب آشامیدنی، خاک های کشاورزی، و حتی مستقیم به بدن انسان بازگردند.
• همچنین، بادها می توانند ذرات ریز آلاینده ها، از جمله میکروپلاستیک های موجود در سواحل یا سطح آب، را با خود حمل کرده و آن ها را در مسافت های طولانی جابجا کنند. این ذرات می توانند از طریق هوا وارد دستگاه تنفسی انسان شوند و به سلامت او آسیب بزنند.

تماس مستقیم و تفریح: مواجهه بی واسطه با آلودگی

برای بسیاری از ما، دریا مکانی برای تفریح و آرامش است؛ اما همین ارتباط نزدیک می تواند به عاملی برای بازگشت آلودگی تبدیل شود. شنا کردن در آب های آلوده، موج سواری، یا حتی قدم زدن در سواحل پر از زباله، می تواند ما را در معرض مستقیم آلاینده ها قرار دهد.

• تماس پوستی با آب های حاوی مواد شیمیایی، پاتوژن های باکتریایی و ویروسی ناشی از فاضلاب های تصفیه نشده، می تواند منجر به عفونت های پوستی، راش، و التهابات شود.
• بلعیدن تصادفی آب دریا حین شنا یا فعالیت های آبی، راهی مستقیم برای ورود آلاینده ها به سیستم گوارشی انسان است. این اتفاق ممکن است در نگاه اول بی اهمیت به نظر برسد، اما با افزایش غلظت آلاینده ها، می تواند به خطری جدی برای سلامت تبدیل شود.

پیامدهای مستقیم بر سلامت انسان: وقتی اقیانوس بیمار، ما را بیمار می کند

همانطور که مشاهده شد، اقیانوس ها می توانند بازتابی از آنچه به آن ها می ریزیم را به ما بازگردانند. اما این بازتاب دقیقا چه تاثیری بر سلامت ما دارد؟ پاسخ این سوال، مجموعه ای از بیماری ها و مشکلات جسمی است که به طور مستقیم یا غیرمستقیم از آلودگی دریاها نشأت می گیرد.

بیماری های ناشی از مصرف غذاهای دریایی آلوده

ماهی و غذاهای دریایی بخش مهمی از رژیم غذایی بسیاری از مردم جهان را تشکیل می دهند. اما وقتی این منابع غذایی در محیط های آلوده رشد می کنند، خودشان به ناقل بیماری ها تبدیل می شوند.

• مسمومیت با فلزات سنگین: جیوه، سرب، و کادمیوم از جمله فلزات سنگینی هستند که به وفور در پساب های صنعتی یافت می شوند و به سرعت در بدن آبزیان تجمع پیدا می کنند. مصرف ماهی های آلوده به این فلزات می تواند به مشکلات عصبی شدید، آسیب های کلیوی و کبدی، و اختلالات رشدی در کودکان منجر شود. برای مثال، مسمومیت میناماتا در ژاپن، نمونه ای فاجعه بار از عواقب مصرف ماهی های آلوده به جیوه بود که به مشکلات عصبی دائمی و مرگ هزاران نفر انجامید.
• بیماری های ناشی از سموم جلبکی: پدیده ای به نام شکوفایی های جلبکی مضر (Harmful Algal Blooms – HABs) که اغلب به دلیل ورود مواد مغذی بیش از حد (مانند نیترات و فسفات از کودهای کشاورزی) به آب اتفاق می افتد، منجر به رشد بی رویه جلبک های سمی می شود. این سموم توسط صدف ها و ماهی ها جذب شده و مصرف آن ها می تواند در انسان علائمی چون مشکلات گوارشی (تهوع، استفراغ، اسهال)، مشکلات عصبی (گیجی، فلج)، و حتی مرگ را در پی داشته باشد.
• عفونت های باکتریایی و ویروسی: فاضلاب های تصفیه نشده شهری که مستقیماً به دریاها می ریزند، مملو از پاتوژن های بیماری زا مانند باکتری ها (مثل وبا، سالمونلا) و ویروس ها (مثل هپاتیت A) هستند. مصرف غذاهای دریایی خام یا نیم پز آلوده به این پاتوژن ها، یا حتی تماس با آب آلوده، می تواند باعث شیوع بیماری های عفونی و مشکلات گوارشی حاد شود.

مشکلات پوستی و تنفسی

تماس مستقیم با آب آلوده تنها از طریق مصرف غذا نیست. بسیاری از ما در سواحل و دریاها شنا می کنیم یا به تفریحات آبی می پردازیم. این تماس می تواند پیامدهای پوستی و تنفسی به دنبال داشته باشد.

• عوارض پوستی: آب های آلوده به مواد شیمیایی، فاضلاب، و باکتری ها می توانند منجر به بروز راش های پوستی، خارش، قرمزی، و عفونت های قارچی و باکتریایی در افرادی شوند که با آن ها تماس مستقیم دارند.
• مشکلات تنفسی: استنشاق ذرات سمی یا سموم جلبکی که به صورت ذرات ریز در هوای ساحلی پراکنده می شوند، می تواند سیستم تنفسی را تحریک کرده و باعث علائمی نظیر سرفه، تنگی نفس، و حملات آسم در افراد حساس شود.

تأثیر میکروپلاستیک ها: تهدیدی نامرئی در بدن ما

میکروپلاستیک ها، ذرات پلاستیکی ریزتر از ۵ میلی متر، اکنون در هر گوشه از کره زمین، از قله اورست گرفته تا عمیق ترین گودال های اقیانوسی یافت می شوند. این ذرات از تجزیه پلاستیک های بزرگ تر، الیاف لباس، و محصولات آرایشی بهداشتی نشأت می گیرند و به سادگی وارد زنجیره غذایی دریایی می شوند. نگرانی اصلی این است که میکروپلاستیک ها اکنون در بدن انسان نیز کشف شده اند.

مطالعات نشان داده اند میکروپلاستیک ها می توانند در خون، ریه ها و حتی جفت انسان یافت شوند. این کشف، نگرانی های جدی را درباره تأثیر آن ها بر سلول ها، سیستم غدد درون ریز (هورمونی)، و سیستم ایمنی بدن ایجاد کرده است. اگرچه تحقیقات هنوز در مراحل اولیه است، اما این واقعیت که ذرات پلاستیک به بخشی از وجود ما تبدیل شده اند، زنگ خطری جدی است.

پیامدهای اقتصادی و اجتماعی: فراتر از سلامت فردی

آلودگی اقیانوس ها تنها به سلامت تک تک افراد ضربه نمی زند؛ پیامدهای گسترده تری نیز دارد که بر اقتصاد کل کشورها و ساختار اجتماعی جوامع ساحلی تأثیر می گذارد. وقتی اقیانوس ها بیمار می شوند، شغل ها از بین می روند، درآمدها کاهش می یابد و امنیت غذایی به خطر می افتد.

تخریب صنعت شیلات: کاهش ذخایر و از دست رفتن معیشت

صنعت شیلات، ستون فقرات اقتصادی بسیاری از مناطق ساحلی است. ماهیگیران، پرورش دهندگان آبزیان، و تمامی مشاغل مرتبط، معیشت خود را از دریا تأمین می کنند. آلودگی آب ها می تواند ذخایر ماهی را به شدت کاهش دهد؛ ماهی ها می میرند، مهاجرت می کنند یا آلوده می شوند و برای مصرف نامناسب هستند. این اتفاق نه تنها به از دست رفتن شغل و درآمد برای هزاران نفر منجر می شود، بلکه امنیت غذایی جوامعی که به شدت به پروتئین دریایی وابسته هستند را نیز تهدید می کند. کاهش صید، به معنای افزایش قیمت و دسترسی کمتر به یک منبع غذایی مهم است.

آسیب به صنعت گردشگری: سواحل آلوده، مقاصد فراموش شده

سواحل زیبا و آب های زلال، جاذبه های اصلی گردشگری در بسیاری از کشورها هستند. اما وقتی سواحل با زباله های پلاستیکی پوشیده می شوند و آب ها به دلیل فاضلاب یا نشت های نفتی، کدر و آلوده می شوند، جذابیت خود را از دست می دهند. گردشگران دیگر تمایلی به بازدید از چنین مناطقی نخواهند داشت. این اتفاق به معنای ضررهای اقتصادی هنگفت برای هتل ها، رستوران ها، فروشگاه ها، و تمامی کسب وکارهای وابسته به گردشگری است. کاهش گردشگر، به رکود اقتصادی محلی و از دست رفتن فرصت های شغلی می انجامد.

افزایش هزینه های بهداشت و درمان: باری بر دوش جامعه

همانطور که پیش تر گفته شد، آلودگی اقیانوس ها مستقیماً بر سلامت انسان تأثیر می گذارد و منجر به شیوع بیماری های مختلف می شود. این شیوع، بار سنگینی بر دوش سیستم بهداشت و درمان کشورها می گذارد. نیاز به درمان بیماران، افزایش هزینه های آزمایشگاهی، داروها، و بستری شدن، فشار مضاعفی بر بودجه های عمومی وارد می کند. علاوه بر این، نیاز به سرمایه گذاری در تصفیه آب آشامیدنی و کنترل کیفیت مواد غذایی نیز به این هزینه ها می افزاید.

تخریب اکوسیستم های ساحلی: از دست رفتن محافظان طبیعی

تالاب ها، جنگل های حرا، و صخره های مرجانی، تنها زیستگاه های زیبا نیستند؛ آن ها اکوسیستم های حیاتی هستند که نقش محافظتی بسیار مهمی برای سواحل و جوامع انسانی ایفا می کنند. این اکوسیستم ها به عنوان سدهای طبیعی در برابر طوفان ها، فرسایش ساحلی، و بالا آمدن سطح آب دریا عمل می کنند. آن ها همچنین محل رشد و نمو بسیاری از گونه های دریایی هستند و تنوع زیستی را حفظ می کنند. آلودگی اقیانوس ها به این اکوسیستم ها آسیب جدی وارد می کند و با تخریب آن ها، سواحل را در برابر بلایای طبیعی آسیب پذیرتر می سازد و چرخه زیستی مهمی را مختل می کند.

انواع آلاینده های اصلی و چرخه بازگشت آن ها به انسان

برای درک کامل این بازتاب، لازم است با انواع اصلی آلاینده هایی که به اقیانوس ها راه می یابند و مسیر بازگشت آن ها به زندگی انسان، آشنا شویم. هر نوع آلاینده، داستانی متفاوت از آسیب و بازگشت دارد.

پلاستیک ها و میکروپلاستیک ها: مشکل همه جا حاضر

پلاستیک ها، از بطری های آب گرفته تا الیاف لباس های ما، به کابوسی برای اقیانوس ها تبدیل شده اند. این مواد از طریق رودخانه ها، باد، و رهاسازی مستقیم به دریا می رسند. در محیط اقیانوس، پلاستیک های بزرگ به تدریج به قطعات کوچک تر تقسیم می شوند و میکروپلاستیک ها و نانوپلاستیک ها را تشکیل می دهند. این ذرات به قدری ریز هستند که توسط موجودات دریایی در هر سطح از زنجیره غذایی خورده می شوند. مطالعات اخیر نشان داده اند که میکروپلاستیک ها در نمک خوراکی، آب آشامیدنی، و حتی هوایی که تنفس می کنیم، یافت می شوند. حضور آن ها در بدن انسان، زنگ خطر جدی را برای سلامت در آینده به صدا درآورده است.

فاضلاب های صنعتی و شهری: سموم پنهان

بسیاری از شهرها و صنایع، فاضلاب های تصفیه نشده یا ناقص تصفیه شده خود را مستقیماً به رودخانه ها و دریاها می ریزند. این فاضلاب ها حاوی طیف وسیعی از آلاینده ها هستند:

• مواد شیمیایی سمی: از جمله فلزات سنگین، ترکیبات آلی پایدار، و مواد شیمیایی دارویی که در صنایع مختلف به کار می روند. این مواد می توانند در بافت موجودات دریایی تجمع یافته و با مصرف آن ها به انسان منتقل شوند.
• پاتوژن ها: باکتری ها، ویروس ها، و انگل های موجود در فاضلاب انسانی و حیوانی که می توانند عامل بیماری هایی نظیر وبا، حصبه، و هپاتیت A در انسان باشند؛ به ویژه اگر از طریق غذاهای دریایی آلوده یا تماس مستقیم با آب آلوده وارد بدن شوند.

نفت و مشتقات نفتی: لکه های سیاه مرگ

نشت های نفتی بزرگ از تانکرها و سکوهای نفتی، تنها بخش کوچکی از آلودگی نفتی اقیانوس ها را تشکیل می دهند. تخلیه آب توازن کشتی ها، نشت های کوچک و مداوم از عملیات استخراج نفت، و حتی رواناب های شهری حاوی روغن موتور، به طور مستمر نفت را وارد دریا می کنند. نفت حاوی ترکیبات سمی و سرطان زاست. این مواد می توانند به موجودات دریایی آسیب مستقیم وارد کرده و در بافت آن ها تجمع یابند. مصرف غذاهای دریایی آلوده به نفت، می تواند به مشکلات گوارشی، عصبی و حتی افزایش خطر سرطان در انسان منجر شود.

آلاینده های کشاورزی: کودها و سموم

کودهای شیمیایی (حاوی نیترات و فسفات) و سموم دفع آفات که در کشاورزی استفاده می شوند، از طریق رواناب ها وارد رودخانه ها شده و در نهایت به دریا می رسند. نیترات و فسفات باعث رشد بی رویه جلبک ها (شکوفایی های جلبکی مضر) می شوند که اکسیژن آب را مصرف کرده و مناطق مرده (Dead Zones) ایجاد می کنند؛ مناطقی که هیچ موجود زنده ای نمی تواند در آن ها زنده بماند. سموم دفع آفات نیز به شدت برای موجودات دریایی سمی هستند و می توانند در زنجیره غذایی تجمع یافته و به سلامت انسان آسیب برسانند.

فلزات سنگین: از معادن تا سفره ما

فلزات سنگین مانند جیوه، سرب، کادمیوم، و آرسنیک از منابع طبیعی (مانند فوران های آتشفشانی) و به ویژه از فعالیت های صنعتی و معدنی وارد آب ها می شوند. این فلزات در رسوبات دریایی و سپس در بدن موجودات دریایی، به ویژه ماهی های بزرگ، تجمع می یابند. مصرف این ماهی های آلوده، همانطور که پیشتر گفته شد، می تواند به مشکلات عصبی، کلیوی، و رشدی در انسان، به ویژه در کودکان و زنان باردار، منجر شود.

---

شاید این ایده که هر عملی بازتابی دارد در نگاه اول یک مفهوم معنوی باشد، اما در مورد اقیانوس ها، این یک واقعیت علمی انکارناپذیر است. سیاره ما، یک سیستم به هم پیوسته است و آنچه به آب های آن می ریزیم، دیر یا زود، به اشکال مختلف، به سمت ما باز خواهد گشت.

راهکارهای فردی و جمعی: چگونه می توانیم بازتاب مثبت ایجاد کنیم؟

با درک عمیق از اینکه چگونه آلودگی اقیانوس ها به زندگی ما بازمی گردد، اکنون زمان آن رسیده که به اقدامات عملی بپردازیم. راه حل این مشکل، نیازمند تلاشی همه جانبه، هم در سطح فردی و هم در سطح جمعی و سیاست گذاری است. هر قدم کوچکی که برمی داریم، می تواند بازتاب مثبتی در این چرخه ایجاد کند.

در سطح فردی: تغییر از درون خودمان آغاز می شود

قدرت تغییر در دست هر یک از ماست. انتخاب های روزمره ما، حتی به ظاهر کوچک، می توانند تأثیر بزرگی بر سلامت اقیانوس ها و در نتیجه بر سلامت خودمان داشته باشند:

• کاهش مصرف پلاستیک: استفاده از کیسه های پارچه ای، بطری های آب قابل استفاده مجدد، ظروف غذای شخصی، و خودداری از خرید محصولات با بسته بندی پلاستیکی بیش از حد، گامی بزرگ است.
• مدیریت صحیح پسماند: تفکیک زباله ها در منزل، بازیافت مواد قابل بازیافت، و کمپوست کردن زباله های آلی، از ورود آن ها به طبیعت و در نهایت به اقیانوس ها جلوگیری می کند.
• مصرف مسئولانه غذاهای دریایی: از منابع معتبر و پایدار ماهی و غذاهای دریایی خریداری کنید. سازمان ها و برنامه هایی وجود دارند که به شما کمک می کنند ماهی هایی را انتخاب کنید که صید آن ها به اکوسیستم آسیب کمتری می زند.
• حمایت از محصولات دوستدار محیط زیست: به دنبال محصولاتی باشید که فاقد میکروپلاستیک هستند (به ویژه در محصولات آرایشی و بهداشتی) و از مواد طبیعی و قابل تجزیه ساخته شده اند.
• مشارکت در فعالیت های پاکسازی: در برنامه های پاکسازی سواحل، رودخانه ها و پارک ها شرکت کنید. این تجربه نه تنها به محیط زیست کمک می کند، بلکه آگاهی شما و اطرافیانتان را نیز افزایش می دهد.
• کاهش مصرف انرژی: کاهش مصرف انرژی در خانه و استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی یا دوچرخه، به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای و در نتیجه به کاهش تغییرات اقلیمی که اقیانوس ها را تهدید می کند، کمک می کند.

در سطح جمعی و سیاست گذاری: همکاری برای آینده ای سبز

تغییرات بزرگ، نیازمند اقدامات سیستمی و همکاری های گسترده تر هستند. در این زمینه، نقش دولت ها، سازمان ها و جامعه مدنی حیاتی است:

1. حمایت از قوانین سخت گیرانه: پشتیبانی از تصویب و اجرای قوانینی که آلودگی صنعتی و شهری را کنترل می کنند و جریمه های سنگینی برای متخلفان در نظر می گیرند.
2. سرمایه گذاری در فناوری های تصفیه فاضلاب: تشویق دولت ها و صنایع به سرمایه گذاری در ساخت و توسعه سیستم های تصفیه فاضلاب پیشرفته برای جلوگیری از ورود آلاینده ها به آب ها.
3. تشویق به استفاده از انرژی های پاک: حمایت از سیاست هایی که توسعه و استفاده از انرژی های تجدیدپذیر مانند خورشیدی و بادی را ترویج می کنند تا وابستگی به سوخت های فسیلی که از عوامل اصلی آلودگی اقیانوس ها و تغییرات اقلیمی هستند، کاهش یابد.
4. آموزش و آگاهی رسانی گسترده: برگزاری کمپین های آموزشی برای عموم مردم، به ویژه کودکان و نوجوانان، درباره اهمیت اقیانوس ها و پیامدهای آلودگی آن ها. آگاهی، اولین قدم برای تغییر رفتار است.
5. همکاری های بین المللی: آلودگی اقیانوس ها یک مشکل جهانی است که مرز نمی شناسد. همکاری های بین المللی برای تدوین معاهدات و پروتکل های حفاظتی، و همچنین تبادل دانش و فناوری برای مقابله با این معضل، بسیار حیاتی است.

نتیجه گیری: آینده ما در گرو سلامت اقیانوس هاست

آنچه به دریا می ریزیم، نه تنها در عمق آب ها ناپدید نمی شود، بلکه با شگفتی خاصی به خودمان بازمی گردد. از ذرات نامرئی میکروپلاستیک که در غذای ما نفوذ می کنند، تا فلزات سنگین که سلامت ما را به خطر می اندازند و فاضلاب هایی که سواحل را به محلی برای بیماری تبدیل می کنند، همه و همه بازتاب هایی از بی توجهی ما به این پهنه های آبی حیاتی هستند.

اقیانوس ها، نه تنها یک منبع طبیعی عظیم، بلکه بخشی جدایی ناپذیر از سلامت، بقا و رفاه ما انسان ها هستند. آن ها ریه های سیاره ما هستند، سفره ای گسترده برای تغذیه جمعیت رو به رشد جهان، و تنظیم کننده ای بی بدیل برای آب و هوای زمین. در واقع، پاسخ آلوده کردن دریاها و اقیانوس ها به انسان باز خواهد گشت، نه به عنوان یک تهدید دوردست، بلکه به عنوان یک واقعیت ملموس در زندگی روزمره ما.

این مقاله تلاشی بود برای روشن کردن این حقیقت که هر فرد، هر جامعه و هر دولتی، مسئولیت مشترکی در قبال این میراث جهانی دارد. اقدام فوری، چه در مقیاس فردی از طریق تغییر عادات مصرف، و چه در مقیاس جمعی با حمایت از سیاست های زیست محیطی قوی، ضروری است. امید به آینده ای روشن تر زمانی محقق می شود که انسان و اقیانوس در هماهنگی کامل زندگی کنند، جایی که احترام به طبیعت، بنیان رفاه و سلامت ما باشد.